تأثیر تمرین هوازی بر سطوح کلیوی آپلین و نیتریک ‌‌اکسید بافت کلیۀ رت‌ های نر مواجه شده با نانو اکسید روی

مقدمه: نانوذرات به علت کوچک بودن اندازه‌شان، به‌راحتی در اندام‌های بدن تجمع می‌یابند؛ لذا با افزایش استفاده از نانوذرات، نگرانی دربارۀ آثار جانبی آن‌ها نیز بیشتر می‌شود؛ بنابراین، در مطالعۀ حاضر تأثیر تمرین هوازی بر سطوح کلیوی آپلین و نیتریک‌‌ اکسید (NO) بافــت کلیۀ رت‌های مواجه­شده با نانواکسید روی بررسی شد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی، 35 سر موش صحرایی ویستار نر با دامنۀ وزنی 150 -170 گرم، به‌طور تصادفی به گروه‌های کنترل، سالین، نانواکسید روی، تمرین و تمرین + نانواکسید روی تقسیم شدند. نانواکسید روی (1 میلی‌گرم/کیلوگرم) به‌صورت داخل صفاقی پنج روز در هفته، به گروه‌های نانواکسید روی و تمرین + نانواکسید روی تزریق شد. برنامۀ تمرین ورزشی شامل 4 هفته دویدن فزاینده روی نوار گردان (با سرعت 15 تا 18 متر /دقیقه، 25 تا 44 دقیقه/روز و 5 جلسه/ هفته) بود. دو روز پس از آخرین مداخله‌ها، رت‌‌ها معدوم شدند. بافت کلیه جدا و سطوح آپلین، NO و مالون‌‌دی‌‌آلدئید (MDA) اندازه‌گیری شد و از آنالیز واریانس یک‌راهه برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده گشت (0.05>P). یافته‌های پژوهش: تیمار با نانواکسید روی، با افزایش معنا‌داری سطوح NO و MDA و کاهش سطوح کلیوی آپلین در مقایسه با گروه کنترل همراه بود. 4 هفته فعالیت ورزشی، به کاهش MDA در گروه‌های تمرین و تمرین + نانواکسید روی و افزایش آپلین در گروه تمرین منجر شد؛ همچنین ورزش هوازی به افزایش NO کلیوی در موش‌های سالم و کاهش سطوح آن در موش‌های تیمارشده با نانوذرات انجامید. بحث و نتیجه‌گیری: فعالیت ورزشی می‌تواند نقش محافظتی خود را در برابر آسیب کلیوی ناشی از نانواکسید روی، به‌واسطۀ کاهش استرس اکسایشی، افزایش آپلین و تعدیل سطوح NO در بافت کلیه اعمال کند.

کلیدواژه ها:

Apelin ، Aerobic exercise ، Kidney ، Malondialdehyde ، Nitric oxide ، Nano zinc oxide ، آپلین ، تمرین هوازی ، نیتریک ‌‌اکسید ، نانواکسید روی ، مالون‌‌دی‌‌آلدئید