بررسی ضرب المثل های گویش کُرّانی از طریق آرایه های ادبی

گویش کُرّانی از گویش بختاری هفت لنگی که خو د یکی از گویش های دیرین زبـان فارسـی است، منشعب شده است . مردمانی که به این گویش سخن مـی گوینـد، در میانـه ی ایـران در دامنه تپه صیوان و در نزدیکی کوه جهانبین از سلسله جبال زاگرس زندگی میکنند .این پژوهش گامی، برای پاسداشت فرهنگ قوم کُرّانی و حفظ یکی از خرده فرهنگ های ملّت متمدن و پیشرفته ایران است .واژه هایی که در ضرب المثل های کُرّانی بکار می رود، همان واژه هـایی هـستند کـه در زنـدگی روزمره و در طبیعت آن هاست،امّا معانی بلند می یابنـد .مطالعـه ی ضـرب المثـل هـای کُرّانـی جایگاه رفیع دین را در بین آنان هویدا می کند. پرستش یکتا پرستانه ی خداوند متعـال، بـاور داشت اصول و فروع دین مقدس اسلام، پاسداری از اخلاق خانوادگی و اجتماعی از بـارزترین مفاهیم بلند دینی است که در امثال و حکم کرّانی ها دیده میشود. جایگاه خـانواده، مقـام زن و مادر، اختیارات مرد، نقش داشتن فرزندان و جایگاه همسایه و خویشاوندان از میان ضـرب المثل ها قابل شناخت است . در میان کّرّانی ها مهمان نوازی، احترام به پیمـان، راسـت گـویی، مبارزه با دروغ و سوگند دروغ، روح بخشندگی و قناعت و مناعت طبـع جایگـاه خاصـی دارد، که در ضرب المثل های کرّانی میتوان آنها را به خوبی دریافت.

کلیدواژه ها:

ضرب المثل ، گویش کُرّانی ، آرایه های ادبی ، اصطلاحات خاص.