تأثیر مکمل یاری با منیزیم خوراکی بر میکروآلبومینوری و وضعیت متابولیک بیماران نفروپاتی دیابتی: یک کار آزمایی بالینی کنترل شده تصادفی سازی شده دوسو کور

سطوح سرمی پایین منیزیم با پیشرفت نارسایی کلیه در ارتباط است. هدف ما در این مطالعه بررسی تأثیر مکمل یاری با منیزیم بر عملکرد کلیوی، مقاومت انسولینی، و پروفایل متابولیک بیماران مبتلابه نفروپاتی دیابتی میباشد. روش کار: تعداد 40 بیمار با کمبود منیزیم سرم مبتلابه دیابت نوع 2 و در مرحله اولیه نفروپاتی وارد مطالعه شدند. افراد به صورت تصادفی به دو گروه اکسید منیزیم یا دارونما به مدت 12 هفته تخصیص داده شدند. ارزیابی های بیوشیمیایی و آنتروپومتری انجام شد. فعالیت فیزیکی و دریافتهای غذایی نیز ثبت گردید. این مطالعه توسط کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تأیید گردید و در پایگاه ثبت کار آزماییهای بالینی ایران (IRCT) با شماره IRCT201404271485N12 ثبت گردید. سطوح سرمی منیزیم به طور معنی دار تغییر نکرد. اگرچه مکمل یاری بر روی شاخص های گلایسمی تأثیر نداشت، بیماران در گروه منیزیم در مقایسه با گروه دارونما مقاومت انسولینی بالاتری پس از مداخله داشتند .( 0. 04 =MIU / mL Vs . - 0 . 04 + 2 . 05 , P2 . 3 + 0 . 3). هیچ تغییر معناداری در سطوح سرمی کلسترول، تری گلیسیرید، LDL HDL و نسبت TC / HDL مشاهده نشد. بعلاوه، منیزیم بر روی التهاب سطوح سرمی کراتینین، و نیتروژن اوره خون اثری نداشت. اگر چه، یک کاهش حاشیه ای در میکروآلبومینوری مشاهده شد ( mg/ L2 . 2 + 3.10 . 09= vs. - 14 + 9 . 9 , P ). مکمل یاری با منیزیم خوراکی به طور خفيفی میکرو آلبومینوری را بهبود بخشید. اما منجر به افزایش مقاومت انسولینی در بیماران مبتلابه نفروپاتی دیابتی گردید.

کلیدواژه ها:

نفروپاتی دیابتی ، مقاومت انسولینی ، منیزیم ، میکروآلبومینوری ، نارسایی کلیه