شناسایی راهبردهای بومی محیطی یادگیری خود تنظیمی در آموزش و پرورش استان تهران

باوجود کاربرد گستردۀ مدل‌های راهبردهای خودتنظیمی، هنوز ابعاد و مؤلفه‌های مختلف آن در آموزش و پرورش به‌خوبی روشن نیست. هدف این مقاله شناسایی راهبردهای بومی محیطی یادگیری خود تنظیمی در آموزش و پرورش شهر تهران است. برای انجام این پژوهش علاوه بر مطالعۀ اسنادی، از تکنیک دلفی برای پالایش عوامل و مؤلفه‌ها بهره گرفته شده است. نظرسنجی به‌عمل‌آمده در چهار مرحله و در سال 1398 انجام‌شده و نتایج هر مرحله با استفاده از بارهای عاملی پالایش شده است و برای رتبه‌بندی مؤلفه‌ها در وضع مطلوب با توجه به پرسشنامه استخراج‌شده از مؤلفه‌های به‌دست‌آمده از روش دلفی در طیف لیکرت از روش حداقل مربعات (نرم‌افزار pls) استفاده شده است. الگوی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در 3 بعد و 9 مؤلفه و 22 شاخص برای دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران طراحی‌شده و تاثیر این مولفه ها و شاخص ها بر ابعاد شیوه های حل مساله مشخص گردید. شاخص های ارائه شده در این پژوهش می‌توانند راهبردهای یادگیری خودتنظیمی را برای دانش آموزان مقاطع متوسطه را ارزیابی کند و با توجه به بهره‌گیری از پشتوانۀ ادبیات غنی در ارتباط با موضوع و مقایسه با مدل‌های مختلف و شاخص‌های سنجش شدنی و به‌کارگیری نظرات خبرگان در راهبردهای خودتنطیمی، امکانی است تا آموزش و پرورش های گوناگون بتوانند ضمن تحلیل وضعیت کنونی و بهره‌گیری از تجارب موفق، اقدام به ارائۀ طرح‌های راهبردهای یادگیری خودتنظیمی کارا و اثربخش در آموزش و پرورش و دیگر سازمان‌های مشابه نمایند.

کلیدواژه ها:

راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، شیوه حل مساله ، روش دلفی ، تکنیک حداقل مربعات