تأثیر بسترهای کشت مختلف و نانوکود پتاسیم بر ویژگی‌های مورفوفیزیولوژیک همیشه‌بهار زیر تنش خشکی

هدف از این پژوهش کاربرد برخی ماده‌های آلی در خاک برای افزایش تحمل گیاه همیشه‌بهار (Calendula officinalis L.) به تنش خشکی بود. این پژوهش به‌‌صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح به‌طورکامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل 100% حجمی گلدان خاک زراعی (شاهد)، 1 و 2 گرم نانوکود پتاسیم به ازای یک کیلوگرم خاک، 30% حجمی گلدان کوکوپیت + 70% خاک زراعی، 30% حجمی گلدان پالم‌‌پیت + 70% خاک زراعی و 30% حجمی گلدان بقایای گیاه روناس + 70% خاک زراعی در سه سطح خشکی (40، 60 و 80 درصد ظرفیت مزرعه) بود. بر اساس نتیجه‌های به‌دست‌ آمده با افزایش سطح تنش خشکی شاخص‌‌های رشدی گیاه به‌طور معنی‌‌داری کاهش یافت. بیشترین ارتفاع گیاه (3/14 سانتی‌‌متر)، تعداد برگ (3/70 عدد)، وزن تر و خشک اندام هوایی (به‌‌ترتیب 2/79 و 1/11گرم) و ریشه (به‌‌ترتیب 06/34 و 3/9 گرم) در گیاهانی که در تنش خشکی 60% ظرفیت مزرعه با بقایای روناس تیمار شده بودند، حاصل شد. در زمان اعمال تنش شدید (40% ظرفیت مزرعه) گیاهان تیمار شده با پالم‌‌پیت کمترین ارتفاع (7 سانتی‌‌متر)، تعداد برگ (6/11 عدد) و قطر سایه‌سار (1/10 سانتی‌‌متر) را تولید کردند. به‌طورکلی، بقایای گیاه روناس در مقایسه با دیگر تیمارها، به‌خوبی توانست تحمل گیاه را به تنش خشکی افزایش دهد. با توجه به هزینه کم، قدرت بالای نگه‌‌داری رطوبت و تخلخل بالا، بقایای روناس می‌‌تواند به‌عنوان بستر کشت مطلوب در مناطق خشک برای کاهش مصرف آب مورد استفاده قرار گیرد.  

کلیدواژه ها:

Cocopeat ، Madder ، Nano-potassium ، Palm peat ، Plant residues ، بقایای گیاهی ، پالم پیت ، روناس ، کوکوپیت ، نانو کود پتاسیم