بررسی استعداد خطرپذیری مکانی ساختمانهای بلندمرتبه شهر مشهد درمقابل زلزله به کمک مدل سازی سه بعدی در GIS

یکی از مهم ترین عوامل موثر در ساخت ساختمانهای بلندمرتبه، وضعیت لرزه خیزی منطقه و بررسی توانایی سازه در مقابله با این پدیده طبیعی می باشد. در این مقاله، هدف اصلی آن است که با توجه به وضعیت گسل های موجود در شهر مشهد، سوابق لرزه خیزی منطقه و هم چنین وضعیت موجود ساختمانهای بلند مرتبه احداث شده، سازه های موجود بر اساس یک شاخص موثر به نام پتانسیل مکانی تخریب رتبه بندی گردند. در این راستا ابتدا لایه های اطلاعات مکانی مورد نیاز در محیط GIS آماده سازی شده و سپس بر مبنای همبستگی مکانی سه بعدی عوامل و توزیع مکانی ساختمان های موجود، شاخص مذکور محاسبه می گردد. بر اساس نتایج به دست آمده، اطراف شهر مشهد در محور شمال وشرق یعنی حد فاصل میدان غدیر تا امام حسین (ع) و از آن جا تا تقاطع قائم توسعه ی فیزیکی شهر و انبوه ساخت وسازها به صورت افسار گسیخته ای بدون توجه به مطالعات لرزه شناسی انجام شده است. علاوه بر این، از سمت ارتفاعات جنوبی شهر نیز پیشروی های گسترده ای صورت گرفته، تا آن جا که ساختمانهای بلند مرتبه سر از دل کوهها در آورده و به نظر می رسد که وضعیت مناطق مذکور از نظر نزدیکی به گسل ها و سوابق لرزه خیزی مد نظر قرار نگرفته است. از سمت غرب به لطف رشته کوههای شمال ایران که به قسمت زشک رسیده، امکان توسعهی شهری محدود بوده است. در نهایت، با استفاده از شاخص مکانی تخریب اختصاص داده شده به مکان ها و الگوریتم منطقه بندی ورونوی ساختمانهای بلند مرتبه موجود در مشهد به مناطقی طبقه بندی شدند.

کلیدواژه ها:

ساختمان بلند مرتبه ، زلزله ، گسل سیستم اطلاعات مکانی ، شاخص پتانسیل تخریب