مقایسه 2 ماه تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون IGF1 و PO2 بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD

بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) اغلب با بیماری های متابولیکی نظیر دیابت نوع 2 همراه است (1). میزان IGF-1 در بیماران NAFLD(2) و دیابت (3) پایین تر می باشد که نشان می دهد IGF-1 می تواند به عنوان یک پیشگو کننده یا حتی درمان برای NAFLD استفاده شود (4). با بررسی نقش فعالیت ورزشی بر این هورمون می توان به اطلاعات بهتری در این زمینه دست یافت. فعالیت ورزشی باعث افزایش (4) و کاهش IGF-1 شده است (5). با توجه به این که فعالیت ورزشی، آثار مثبت و منفی بر هورمون IGF-1 داشته است، به نظر می رسد بررسی این هورمون به پژوهش های بیشتری نیاز دارد. درمان غیردارویی، استراتژی خط اول در مدیریت کبد چرب است (6). یکی از روش های بسیار مناسب فعالیت ورزشی است. یکی از انواع فعالیت های ورزشی تمرین هوازی است که به چند نوع تمرین تقسیم می شند. تمرین هوازی تداومی فعالیتی است که به صورت مداوم و پیوسته و بدون وهله های استراحتی در بین آن انجام می گردد. بر همین مبنا معمولاً شدت این تمرین ملایم و آهسته می باشد (7). در یک دهه اخیر تمرین تناوبی بسیار رواج پیدا کرده است که از وهله های کوتاه و با حجم بالا تشکیل شده است. این نوع تمرین تأثیر زیادی بر عوامل فیزیولوژیایی می گذارد (8). ترکیبی از تمرین تداومی و تناوبی نیز امروزه مورد استفاده قرار می گردد (9). این که کدام یک از تمرین های هوازی بر هورمون IGF-1 بیماران دیابتی نوع 2 یا بیماران کبد چرب غیرالکلی تأثیرگذارتر است در پژژوهش ها بررسی نشده است. یکی از فواید تمرین هوازی افزایش فشار سهمی اکسیژن (Po2) در طی تمرین هوازی است (10)؛ اما این که چه تأثیری روی فشار سهمی اکسیژن استراحتی دارد هنوز مشخص نیست؛ بنابراین به نظر می رسد که بررسی اثر تمرین هوازی بر Po2 مورد نیاز باشد. از آن جایی که میزان هورمون IGF-1 در بیماران دیابتی نوع 2 و بیماران کبد چرب پایین است بررسی نقش انواع تمرین هوازی در این دسته بیماران می تواند به سلامت بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به کبد چرب کمک کند. افزون بر این، مشخص نیست که تمرین هوازی چه تأثیری بر میزان Po2 استراحتی دارد؛ بنابراین، در این پژوهش تأثیر تمرین ورزشی هوازی تداومی، تناوبی و ترکیبی بر هورمون IGF-1 و Po2 این دسته بیماران بررسی می شود.