درون پوشانی عصاره اسپیرولینا در نانوالیاف الکتروریسی شده گلیادین

الکتروریسی روشی موثر، کارآمد و مقرون به صرفه برای تولید نانوالیاف از پلیمرهای سنتزی و طبیعی است که در سال 1934 میلادی توسط فرمهالز (Formhals( اختراع شد. این روش شامل کشش یک محلول (بیو)پلیمری در یک میدان الکتریکی بالا جهت تولید نانوالیاف در مقیاس میکرون، کمتراز میکرون و نانو است که در درونپوشانی، پوششدهی موادخوراکی و بستهبندی فعال موادغذایی به کار میرود. در این پژوهش، پروتئین گندم به نام گلیادین برای الکتروریسی استفاده شد. غلظت به کار رفته گلیادین، با توجه به پژوهشهای دیگران 25% وزنی/حجمی انتخاب شد. شرایط فرایند الکتروریسی به ترتیب ولتاژ 18 kV، سرعت جریان 1 ml/h و فاصله 100mm برای بیوپلیمر است. عصاره آبی اسپیرولینا )Arthrospira plantensis( در مقادیر مختلف%10،8،5،2، درون نانوالیاف گلیادین با استفاده از حلال استیک اسید خالص بارگذاری شد. با توجه به تصاویرSEM، مورفولوژی نانوالیاف گلیادین%25 حاوی عصاره آبی اسپیرولینا در غلظت 5% به عنوان بهترین نانوالیاف انتخاب شد. نتایج FTIR نشان داد که نانوالیاف الکتروریسی شده حاوی عصاره اسپیرولینا است. راندمان درونپوشانی نیز مورد بررسی قرارگرفت. فعالیت مهارکنندگی رادیکال آزاد نانوالیاف بهینه نیز ارزیابی شد. فعالیت مهارکنندگی رادیکال آزاد در نانوالیاف گلیادین حاوی عصاره اسپیرولینا دارای بیشترین میزان خاصیت آنتی اکسیدانی است.

کلیدواژه ها:

آنتی اکسیدان. الکتروریسی ، بیوپلیمر ، بسته بندی موادغذایی.