اثربخشی مداخلات مبتنی بر واقعیت درمانی بر بهبود سازگاری زناشویی در بین زوجین دچار طلاق عاطفی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی  مداحلات مبتنی بر واقعیت درمانی بر بهبود سازگاری زناشویی در بین زوجین دچار طلاق عاطفی بود. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع شبه ­آزمایشی با گروه پیش ­آزمون و پس ­آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را نیز کلیه زوجین متقاضی طلاق مراجعه­ کننده یه مراکز مشاوره­ ی منطقه 5 شهر تهران تشکیل دادند که با استفاده از پرسش­نامه طلاق عاطفی گاتمن (1998)، زوجینی که طلاق عاطفی در آنان مشهود بود انتخاب شدند. نمونه آماری تعداد 30 نفر از این زوجین که با رضایت شخصی حاضر به همکاری در فرایند پژوهش بودند انتخاب شدند و به منظور جمع­ آوری داده ­های پژوهش از پرسش­نامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1989) در دو بخش پیش ­آزمون ، پس ­آزمون و به منظور مقایسه نمرات متغیرها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده اثرات آموزش واقعیت درمانی را در متغیرهای پژوهش نشان می­دهد. بر اساس نتایج به دست آمده آموزش­ های واقعیت درمانی بر مولفه­ های سازگاری زناشویی در میان زوجین تاثیر معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

reality therapy ، marital adjustment ، emotional divorce ، واقعیت درمانی ، سازگاری زناشویی ، طلاق عاطفی