بررسی نقش تعدیل کنندگی خودکارآمدی بر رابطه رضایت شغلی و سلامت روان

مقدمه: هدف از این مطالعه توصیفی- تحلیلی بررسی نقش تعدیل کنندگی خودکار آمدی بر رابطه بین دو متغیر رضایت شغلی و سلامت روان در کارشناسان رشته بهداشت عمومی بود.   مواد و روش کار: جامعه آماری مشتمل بود بر 91  کارشناس شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی شهر تهران که به صورت نمونه در دسترس در مطالعه شرکت داده شدند. ابزار مورد استفاده این مطالعه شامل گونه فارسی دو ابزار استاندارد سنجش خودکارآمدی عمومی و سنجش سلامت روان (12-GHQ) و همچنین ابزار محقق ساخته برای سنجش رضایت شغلی بود. یافته ها: یافته­های پژوهش نشان داد که افراد مورد مطالعه از میزان خود کارآمدی، رضایت فرد از شغل خود و سطح سلامت روان نسبتاً خوبی برخوردارند. نتایج نشان داد رابطه بین خودکارآمدی و سلامت روان معنادار بوده و سلامت روان  حدود 20% درصد توسط خودکارآمدی پیش بینی شده است. رابطه بین رضایت شغلی و سلامت روان نیز معنادار بوده و حاکی از پیش‌بینی حدود 12 درصدی سلامت روان توسط رضایت شغلی است. همچنین رابطه بین خودکارآمدی و رضایت شغلی با سلامت روان نیز معنادار بوده و نشان از پیش‌بینی 24 درصدی سلامت روان توسط این دو متغیر داشت.  در نهایت با تعدیل اثر خودکارآمدی ضریب همبستگی رضایت شغلی و سلامت روان به میزان 238/0 معنادار شد. بحث و نتیجه گیری: ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻲ ﭘـﮋﻭﻫﺶ ﺣﺎﺿـﺮ حاکی از موثر بودن رضایت شغلی و خودکارآمدی بر سلامت روان بوده و نشان داده شد که خودکارآمدی در تقویت رابطه بین رضایت شغلی و سلامت روان نقش قابل تاملی دارد.

کلیدواژه ها:

self-efficacy ، job satisfaction ، general health ، خودکارآمدی ، رضایت شغلی ، سلامت روان