اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت‌خواهیِ زوجی و تمایزیافتگی زنان

هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت‌خواهی زوجی و تمایزیافتگی زنان است. روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی و بر اساس طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری شامل تمامی زنان مراجعه­کننده به سراهای محلۀ‌ منطقۀ یک شهر تهران بودند که به­صورت فراخوان از طریق نصب آگهی در سراهای محله، افرادی که نمرۀ بالاتر از میانگین نمرات زنان مراجعه­کننده به سراهای منطقۀ یک شهر تهران در پرسش­نامۀ تمامیت‌خواهی زوجی و نمرۀ پایین‌تر از میانگین را در پرسش­نامۀ‌ تمایزیافتگی کسب کردند، انتخاب شدند و با توجه به ملاک‌های ورود و خروج به گروه نمونه، 20 نفر انتخاب و به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 10 نفر). داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه‌های خودمتمایزسازی و تمامیت‌خواهی زوجی گردآوری شد. گروه آزمایش در 8 جلسۀ 90 دقیقه‌ایِ آموزشِ خودمتمایزسازی شرکت کردند. گروه آزمایش و کنترل در سه مرحلۀ پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با استفاده از ابزارهای ذکر­شده سنجش شدند و نتایج با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی سبب افزایش تمایزیافتگی و مؤلفه‌های آن شده است. همچنین، این آموزش سبب کاهش ناهمخوانی (مؤلفۀ تمامیت‌خواهی) شده است؛ اما روی مؤلفۀ دیگر، یعنی استانداردهای بالا تأثیر معناداری نداشته است. می‌توان نتیجه گرفت که باید به آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی به­عنوان یک روش مؤثر در افزایش تمایزیافتگی و کاهش تمامیت‌خواهی زوجی، از سوی مشاوران و خانواده ‌درمانگران توجه شود.

کلیدواژه ها:

تمامیت‌خواهی زوجی ، تمایزیافتگی ، خودمتمایزسازی