بررسی ملاک های فقهی و حقوقی احراز شهادت در عرصه امر به معروف و نهی از منکر

شهادت در فریضه امر به معروف و نهی از منکر از منظر فقها و قانون آمران به معروف نیازمند شرایطی مانند شناخت معروف و منکر، عدم خوف و ضرر، استمرار در گناه، احتمال تأثیر در امر به معروف و نهی از منکر و در میدان جنگ کشته شدن، با اذن امام جهاد کردن و انگیزه شهادت را قرب به خدا قراردادن میباشد. امر به معروف و نهی از منکر طبق نظرات فقها و مقام معظم رهبری (مدظله العالی) دارای مراتبی است یک مرحله گفتن و یک مرحله عمل؛ در مرحله قلبی و زبانی آن بر عهده عموم مردم است که هم شامل دولت میشود و هم شامل عوام. اما مرحله عملی آن (اقدام فیزیکی) که از شدت خاصی برخوردار است، بر عهده حکومت اسلامی و ارگانهایی چون سپاه پاسداران، نیروهای مقاومت بسیج و نیروی انتظامی که خود مصادر اجرای امر به معروف و نهی از منکر از جانب دولت حکومت با اذن امام و یا نائب ایشان، میباشد.هدف از این مقاله تبیین جایگاه کسانی است که با مشاهده ناهنجارهای اجتماعی، و هتک موازین اسلامی، جان خود را در راه اعتلای امر به معروف ونهی از منکر از دست داده اند، به رشته تحریر درآمده است. روش این مقاله توصیفی تحلیلی و جمع آوری مطالب بصورت کتابخانهای از منابع معتبر فقهی وروایی وحقوقی است. اما در اینکه آیا این افراد شهید حقیقی محسوب میشوند باید به ارکان شهادت رجوع کنیم؛ آمران و ناهیان از منکر دولتی و حکومتی به شرط داشتن انگیزه الهی، با اجازه و اذن امام در صورت حضور در میدان جنگ و شهادت، شهید حقیقی محسوب می شوند و اگر شرط -در میدان و معرکه نباشد- جزء همطرازان شهید محسوب میشوند واجکام خاص شهید حقیقی چون عدم تغسیل و تکفین با لباس) شامل این شهید نمی شود.

کلیدواژه ها:

شهید ، امربه معروف ، نهی ازمنکر ، شهید حکمی ، شهید حقیقی.