لارو درمانی: طب سنتی یا طب نوین؟

زمینه و هدف: استفاده از لارو زنده ی مگس های Lucilia sericataو terraenovae Protophormia در جهت بهبود زخم های دیابتی، زخم بستر و سایر جراحات سطحی را اصطلاحا، لارو درمانی می نامند. اساس این روش، سه مکانیزم عمل تمیز کردن زخم (تغذیه از بافت نکروز و عفونی)، ضد عفونی کردن (با ترشح بزاق)، و تسریع در بهبود زخم (حرکت لاروها در سطح جراحت و تحریک عصبی) است. هدف از انجام این مطالعه ی مروری، جمع آوری اطلاعات تاریخی مربوط به لارو درمانی جهت سنتی یا نوین بودن این روش درمانی است.مواد و روش ها: مروری جامع با استفاده از بررسی منابع و با رجوع به پایگاه های علمی و معتبر از قبیل Pubmed ، scopus، Google Scholar ،IranMedex، Magiran ، وsid مطالب جمع آوری شده اند .یافته ها: با توجه به منابع و شواهد تاریخی، بر روی زخم های بدن ایوب پیامبر لاروهای مگس پدیدار شده و سبب بهبود زخم شده است. همچنین، سرخپوستان مایایی و برخی قبایل اسپانیایی از این روش برای درمان جراحات استفاده کرده اند. در ادامه ی بقای زندگی بشر، پرشکانی در قرن 16، 19، 20 و 21 میلادی از این روش بهره برده اند.نتیجه گیری: در طول تاریخ، گاه اتفاقی و گاه تحت نظر و عمل پزشکان با رعایت تکنیک های مربوط به دوره ی زیستی لارو، از این روش استفاده شده است. ولی همچنان، از لارو درمانی به عنوان یک روش نوین نام برده می شود.

کلیدواژه ها:

لارو درمانی ، طب سنتی ، طب نوین