معناشناسی تاریخی اوصاف حضرت ابراهیم (ع) در قرآن کریم؛ مطالعه موردی واژگان حنیف، مسلم، اوّاه، امّه، اسوه
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 390
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_KORLU-4-8_003
تاریخ نمایه سازی: 2 بهمن 1399
چکیده مقاله:
اوصاف و نحوه سیر و سلوک حضرت ابراهیم (ع) در قرآن جلوهای خاص داشته و از جایگاه ویژهای برخوردار است. تاکنون پژوهشهای زیادی با رویکرد سنتی در مورد بعضی اوصاف شاخص ایشان صورت گرفته است. جستار پیش رو نیز به نوبۀ خود در تلاش است ضمن تبیین اوصاف کلی حضرت ابراهیم (ع)، با بهکارگیری ابزار علم معناشناسی و زبانشناسی و با روش توصیفی ـ تحلیلی به تبیین اوصاف «حنیف، مسلم، أمه، أسوه و أواه» بپردازد. بررسیها نشان می دهد رویکرد ریشه شناسی در مورد حنیف به دلیل تغییر مدلول آن، بدون ثمر بوده است. در مورد مسلم، ریشۀ آن را از أسلم دانسته و در مورد أمه به تلاقی دو واژه «أم و أمه» و اتصال این دو، بر محور معنای انتزاعی «قاصد و مقصود» گردیده است. پیرامون واژه «أسوه» نیز به دو ریشه سریانی متحدالشکل با دو معنای «زخم را درمان کردن» و «پایه و اساس» رسیده و معنای دوم را هم محتمل دانسته اند. در مورد واژه أواه به ریشه عبری أوه به معنای آه کشیدن و نالیدن میرسد. رویکرد ساختاری معناشناسی، واژگان «حنیف و مسلم»، «مسلم و وسط»، «أمه و أسوه» و «أواه و حلیم» را بر محور جانشینی در یک حوزه معنایی دانسته و به تحلیل مؤلفه های معنایی پرداخته و در نهایت، ترسیم انگاره معنایی، نویسنده را در ارائه یک نمونه تحلیل تفسیری از این اوصاف، یاری نموده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عبدالله میراحمدی
دانشگاه خوارزمی
موسی ابراهیمی
دانشگاه خوارزمی
علی اصغر هادی
دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم مشهد