نقش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی در پیش‌بینی سازگاری با بیماری قلبی

  خلاصه هدف. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی در پیش­بینی سازگاری با بیماری قلبی انجام شد. زمینه. سازگاری با بیماری قلبی، به عنوان تجربه­ای استرس­زا، فرآیندی دشوار است و مشکلات جدی برای فرد مبتلا ایجاد می­کند. روش کار. تعداد 327 فرد مبتلا به تنگی عروق کرونر (138 زن و 189 مرد) در این پژوهش شرکت کردند. شرکت­کنندگان در پژوهش، پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ)، مقیاس نشخوار خشم (ARS)، مقیاس تنهایی اجتماعی (SLS) و مقیاس سازگاری با بیماری (AIS) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده­ها از آزمون آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. یافته ­ها. نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی با سازگاری با بیماری قلبی دارای همبستگی منفی معنادار هستند؛ بدین معنی که با افزایش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی، سازگاری با بیماری قلبی کاهش می­یابد. در تحلیل رگرسیون از سه متغیر تحلیل شده، دو متغیر نگرانی و تنهایی اجتماعی توان پیش بینی سازگاری با بیماری قلبی را داشتند و نشخوار خشم چنین توانی را نداشت؛ به طوری که نگرانی، 35 درصد و نگرانی به همراه تنهایی اجتماعی، 41 درصد از واریانس سازگاری با بیماری قلبی را تبیین کردند (01/0p<).   نتیجه گیری. بر اساس یافته­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که توجه به نقش نگرانی و تنهایی اجتماعی در برنامه­های پیشگیری مربوط به سلامت یک ضرورت است. در سطح درمان بیماری­ها، هم­زمان با درمان­های معمول طبی، هدف قرار دادن نگرانی و تنهایی اجتماعی در مداخلات روان­شناختی نیز ضرورت دارد.

کلیدواژه ها:

Worry ، Anger rumination ، Social loneliness ، Coronary artery disease ، Adjustment ، نگرانی ، نشخوار خشم ، تنهایی اجتماعی ، بیماری قلبی ، سازگاری