جایگاه نشانه های معماری در نظریات معناشناختی

هویتمندی جامعه معماری در گرو معناپردازی آثار است. «معنای اثر» برآیندی از عوامل متفاوتی است که در نتیجه تعامل انسان و مکان حاصل می گردد که از طریق پیام های عناصر مختلف موجود در مکان صورت می پذیرد. استفاده از اصول علم نشانه شناسی، یکی از بهترین راه کارها در مطالعه چگونگی معنادهی فضا به شمار می آید، چرا که نشانه ها به عنوان شاخص ترین عوامل معنایی در ایجاد تداعیات ذهنی، با تکیه بر مفهوم دلالت، می توانند عامی مؤثر در ارتقای حس مکان در ارتباط با مخاطب باشند. علی رغم تاثیر چشمگیر مفاهیم معنا و نشانه در هویتمندی معماری و نیز با وجود معضلات ناشی از عدم توجه به هویت و معنا در جامعه معماری معاصر، تحقیقات کافی در زمینه ارتبا معنا و نشانه با معماری که زمینه ساز شرایط بهره گیری از این نظریات در طراحی ها باشد، صورت نگرفته است که این پژوهش درصدد مرتفع نمودن این خلا پژوهشی است. هدف از انجام تحقیق زمینه سازی آشنایی بیشتر دانشجویان با مفاهیم معناشناختی مرتبط با معماری است که گامی در جهت هویتمندی آثار و جامعه معماری خواهد بود. در راستای تحقق پژوهش از روش های تحقیق سندکاوی و تحلیل محتوای کیفی بهره گیری شده است. بر اساس کلیه نظریات مطرح شده در زمینه نظریات موید معنا، چهار عامل «کالبد اثر»، «کارکرد اثر»، «رفتار مخاطب» و نیز «انگاره های ذهنی مخاطب» به عنوان مهم ترین خاستگاه های وجودی معنا شناسایی شده اند. از آن جا که علم نشانه شناسی و معناشناختی معماری داراست، نقش مخاطب در طراحی معماری خواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری ، معناشناختی ، نشانه شناختی ، مخاطب