بررسی تأثیر خاطره‌گویی گروهی بر میزان احساس تنهایی سالمندان ایرانی

مقدمه: محرومیت از فعالیت‌های اجتماعی سبب افزایش احساس تنهایی در سالمندان می‌شود. در این میان، خاطره‌گویی، به‌عنوان یادآوری رویدادها، احساسات و تفکرات گذشته، از جمله مداخلات پرستاری است که می‌تواند در سرای سالمندان استفاده شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان اثر خاطره‌گویی بر تنهایی در سالمندان مقیم آسایشگاه‌های استان گیلان انجام شده است. روش کار: در یک مطالعه نیمه‌تجربی، 32 نفر از سالمندان دارای معیار ورود، در دو گروه مداخله و شاهد به‌طور تصادفی تقسیم شدند. هر دو گروه در مرحله پیش‌آزمون، پرسشنامه استاندارد تنهایی سالمندان را تکمیل و نمره تنهایی را دریافت کردند. گروه مداخله دو بار در هفته، طی 8 جلسه و هر جلسه به مدت 1- 1/5 ساعت در برنامه خاطره‌گویی گروهی شرکت کردند. یافته‌ها: براساس نتایج، نمره احساس تنهایی در دو گروه سالمندان قبل از مداخله اختلاف معنی‌داری نداشت. بعد از مداخله نیز میانگین نمره احساس تنهایی در گروه خاطره‌گویی گروهی به‌طور معنی‌داری (0/0001=P) کمتر از گروه شاهد ملاحظه شد. نتیجه‌گیری: خاطره‌گویی گروهی به‌عنوان روشی پویا و تعاملی می‌تواند سبب کاهش افسردگی در سالمندان شود. در این روش، سالمند شرکت فعال دارد و روابط اجتماعی او در گروه تقویت می‌شود. هر سالمند با تعریف خاطرات خود و صحبت‌کردن در گروه اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کند و گاهی با احساس شادی و گاهی با احساس غم به تخلیه احساسات می‌پردازد. این روش در مراکز مراقبت از بیماران مزمن و سرای سالمندان به‌عنوان روشی ارزان و غیردارویی قابل‌اجراست. از سوی دیگر، آموزش این روش به خانواده‌ها برای توسعه سلامت روان جامعه و کمک به بهبود حال سالمند توصیه می‌شود.

کلیدواژه ها:

Reminiscence ، Loneliness ، Elderly ، Nursing ، خاطره‌گویی ، احساس تنهایی ، سالمند ، پرستاری