بررسی رابطه‌ی رضایت شغلی با سلامت معنوی در پرستاران شاغل در مراکز درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی کردستان

سابقه و هدف: رضایت شغلی به واکنش‌های شناختی، عاطفی و سنجشی افراد، نسبت به شغل­‌شان اطلاق می‌گردد. سلامت معنوی به‌عنوان احساسی درونی و رضایت‌بخش توأم با ارتباطات سازنده با خود و دیگران و وجود متعالی در چهارچوب فرهنگی خاص هر جامعه است که به معنادار کردن زندگی و مرگ می‌انجامد. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط رضایت شغلی و سلامت معنوی در پرسـتاران بوده است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و به‌صورت مقطعی در سال ۱۳۹۸ بوده و جامعه‌ی آماری آن را همه‌ی پرستاران بیمارستان‌های منتخب دانشگاه علوم پزشکی کردستان تشـکیل دادنـد. در پژوهش حاضر ۱۱۰ نفر به شیوه‌ی تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل دو پرسشنامه‌ی سلامت معنوی پولتزین و الیسون (SWBS) و پرسشنامه‌ی رضایت شغلی مینه­‌سوتا (MSQ) بود. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصـیفی (فراوانـی، درصـد، میـانگین، انحـراف معیار) و آمار استنباطی (تی‌مستقل، پیرسون و آنوا) در نرم‌افزار SPSS ۲۲ استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین سلامت معنوی پرستاران و رضایت شغلی آن‌ها ارتباط مستقیم و معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۵>P). میانگین نمرات سلامت معنوی و رضایت شغلی پرستاران به ترتیب ۸۶/۴۲ و ۴۸/۸۶ بوده و این عدد برای انحراف معیار به ترتیب ۱۸/۵۶ و ۱۴/۵۹ به دست آمد که بیانگر ارزیابی بالاتر از سطح متوسط می‌باشد. بین نوع استخدام، سنوات خدمت، سن و جنسیت با رضایت شغلی رابطه‌ای معنی‌دار وجـود داشـت (۰/۰۵>P). نتیجه‌گیری: بین رضایت شغلی و سلامت معنوی، رابطه‌ای مثبت و معنادار مشاهده شد؛ به‌طوری‌که با افزایش ابعاد سلامت معنوی پرستاران، رضایت شغلی آن‌ها افزایش می‌یابد؛ لذا مسئولین بهداشتی- درمانی بایستی تصمیمات لازم جهت کنترل عوامل مختلف مؤثر بر افزایش رضایت شغلی را اخذ نموده و همچنین با ایجاد دوره‌های آموزشی کوتاه‌مدت، زمینه را برای افزایش دانش و سلامت معنوی کارکنان فراهم نمایند.

کلیدواژه ها:

Nurse ، Job satisfaction ، Spiritual health ، Hospital ، Kurdistan ، پرستار ، رضایت شغلی ، سلامت معنوی ، بیمارستان ، کردستان