نقش واسطه ای تاب آوری در ارتباط بر خودپنداره تحصیلی با سازگار اجتماعی در دانش آموزان پایه چهارم و پنجم ابتدایی ناحیه یک شهر ساری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه ای تاب آوری بر خودپنداره تحصیلی با سازگاری اجتماعی در دانش آموزان پایه چهارم و پنجم ابتدایی ناحیه یک شهر ساری بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، در زمره تحقیقات همبستگی با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری قرار دارد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه چهارم و پنجم ابتدایی ناحیه یک شهر ساری در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ که نمونه هایی برابر تعداد ۲۷۸ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی و طبقه ای و بر اساس جدول کرجسی مورگان می باشد و جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون۲۰۰۳، پرسشنامه خودپنداره تحصیلی یسن چن۲۰۰۴ و پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ۱۹۹۳ استفاده شده است. روایی سازه پرسشنامه تایید شد و پایایی به روش آلفای کرونباخ و پایایی مرکب محاسبه و از نظر آماری مورد تایید است. داده های به دست آمده از پرسشنامه را پس از استخراج و طبقه بندی از طریق نرمافزارهای SPSS وAmos مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایح حاصل از تحلیل یافته ها حاکی بود به طور کلی مدل پژوهش برازش شد و در مجموع اثرات مسیرهای مستقیم و غیر مستقیم توان پیش بینی ۶۳ درصد از متغیر سازگاری اجتماعی توسط تاب آوری قابل تبیین می باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خودپنداره تحصیلی ، سازگاری اجتماعی ، دانش آموزان ابتدایی ، شهر ساری.