جامعه شورورز و مهندسی شورورزی: درآمدی اجتماعی- فنی و خاکی- گیاهی بر «مطالعات زیست بوم شناسی ایران»

ایده ی اصلی این مقاله بر اهمیت روابط حوزه های «طبیعی و انسانی » از دو منظر«دانشی» و «زیست بوم شناسی » است که هر چند در ابتدا ساده به نظر می رسد امّا متاسفانه درعمل، شاهد فقدان این ارتباط شناسی در کلان حوزه های علمی هستیم. «شوری » به مثابه ییک ویژگیِ «طبیعی » و «شورورزی » به عنوان یک «فناوری »- که حاصل تدابیر انسانیاست- در یک زیست بوم معین (ایران)، مورد نیاز و پرسش می باشد، هر چند شرایط جدیدِحاصل از مداخلات بدون توجه به توان های محیطی، شرایط متفاوتی را به وجود آورده، امّاهمچنان این پرسش قابل طرح است که این ارتباط «طبیعی و انسانی »، دارای چه پیشینهو حال، و لذا آینده ای خواهد بود؟ با رجوع به سوابقِ اجتماعی- فنی و خاکی- گیاهی درزیست بوم ایران، نشان داده شده است که این ارتباط در گذشته به نحو مناسبی برقرار بوده، بهنحوی که می توان به استناد آگاهی و عملکرد پیشینیان، از جامعه ی شورورز و لذا تواناییِ کاربا شوری در قالب فناوری شورورزی سخن گفت. نکته ی کلیدی برای درک، طراحی و اجرایِشورورزی نوین، توجه مجدد به روابط حوزه های «طبیعی و انسانی » از منظر «دانشی » در«زیست بومی مشخص» می باشد که «مطالعات زیست بوم شناسی ایران» نامیده شده است. بهبیان دیگر، روابط دانشی میان کلان حوزه های علوم اجتماعی و انسانی و مهندسی و علومپزشکی و دامپزشکی مد نظر است که در قالب فعالیت های فرارشته ای معنادار می گردد وبسترساز جایگاه «شورورزی» در نقشه های مهمی چون نقشه غذایی، نقشه ایمنی و امنیتغذایی و لذا نقشه جامع علمی کشور خواهد بود.

کلیدواژه ها:

تمدن ، گیاه مردم شناسی ، سرزمین ، مدیریت اراضی ، مدیریت شورورزی