بررسی متغیرهای نقطه حداكثر توان در نیروگاه های خورشیدی

امروزه بدليل روند رو به كاهش منابع انرژي فسيلي و افزايش نياز به انرژي در سراسر جهان، استفاده از انرژي تجديدپذير از جمله انرژي خورشيدي و در نتيجه استفاده از سيستم فتوولتاييك به سرعت مورد استقبال قرار گرفته است. با تغييرات شرايط محيطي (تابش و دما) نقطه كار آرايه هاي فتوولتاييك تغيير مي كند. با بكارگيري الگوريتم هاي متفاوت رديابي نقطه حداكثر توان ميتوانميزان انرژي دريافتي از آرايه ها را همواره در مقدار ماكزيمم خود نگه داشت. از اين رو هدف اين مطالعه، افزايش بهره وري سيستم هاي فتوولتاييك در شرايط سايه دار بر اساس رديابي نقطه حداكثر توان است. به منظور افزايش دقت در تحليل روش پيشنهاد شده، مطالعه برروي سيستم در شرايط نامساعد جوي (پر تابش و كم تابش) مورد بررسي قرار مي گيرد. ميزان تابش نور خورشيد بصورت نامعين و شناور در نظر گرفته مي شود تا مدل سازي شرايط سايه دار به واقعيت نزديك تر باشد. از آنجايي كه شدت تابش نور خورشيد و همچنين دماي محيط ثابت نبوده و تغيير مي كند با مسئله عدم قطعيت روبرو هستيم. دماي محيط و سطح تابش نور خورشيد را با استفاده از توزيع نرمال بصورت نامعين در نظر گرفته شده، بدين گونه كه براي ساعت مشخصي از روز، شرايط آب و هوايي همچون باد، حركت ابرها، و .. مي تواند بر مقادير از پيش تعيين شده اثر بگذارد. با استفاده از كنترلر مبتني بر منطق فازي و در نظر گرفتن عدم قطعيت هاي مذكور سعي مي شود بهره وري سيستم افزايش يابد. با استفاده از روش پيشنهاد شده نوسانات حول نقطه ماكزيمم حداقل شده و همچنين زمان يافتن نقطه حداكثر توان كاهش و دقت آن افزايش يافته و در نتيجه تلفات توان سيستم كاهش يابد. با مقايسه نتايج حاصل از مدل پيشنهادي با روش هاي هدايت افزايشي و افزايش توان، نشان داده شده است كه روش مبتني بر منطق فازي پيشنهاد شده در اين مطالعه عملكرد بهتري را نسبت به دو روش مذكورداشته است.

کلیدواژه ها:

ردیابی نقطه حداکثر توان ، آرایه های فتوولتاییک ، منطق فازی ، دما ، سطح تابش