تعریف پهنه بندی لرزه ای جدید برای منطقه ایران جهت استفاده در مدل زمان و بزرگای قابل پیشبینی

یکی از مدلهای مورد استفاده در پیشبینی احتمالی زمان و بزرگای زلزله آینده، مدل زمان و بزرگای قابل پیشبینی پشینهادی پاپازاخوس و همکاران است، که در بسیاری از مناطق لرزه خیز دنیا مورد استفاده بوده است. این مدل با استفاده از داده های زلزله رخ داده در یک پهنه لرزه زا، زمان و بزرگای زلزله محتمل بعدی را تخمین میزند. پهنه لرزه زا قسمتهای نسبتا کوچکی از پوسته زمین است که شامل مناطق گسیختگی (گسلها) ناشی از زلزله های بزرگ در این قسمت از پوسته و همچنین گسلهای ثانویه ناشی از زلزله های اصلی کوچک، میباشد. مناطق یا پهنه های لرزه ای برمبنای معیار شباهت رژیم های تکتونیکی هر منطقه تعریف میشود. همچنین خاصیت مشخصه یک منطقه لرزه زا تعامل میان گسلهای آن در طی تحریکهای مهم لرزه ای (توزیع مجدد تنش و غیره) است.تفکیک یک ناحیه لرزهزا بر اساس معیار های لرزه زمین ساخت و ژئومورفولوژی معین انجام میشود که این معیارها عبارتند از خوشه بندی مکانی لرزه خیزی، تغییرات توپوگرافی، ابعاد مناطق گسخیتگی زمین لرزه های بزرگ ( آثار گسل های سطحی، توزیع حجم پس لرزه از رویدادهای اخیر و نقاط کانونی زمین لرزه های تاریخی که به خوبی ثبت شدهاند) و شواهد برای فعل و انفعال (برهم کنش) بین رخدادهای لرزه ای .در این مطالعه، منطقه ایران برمبنای موارد ذکر شده در فوق و با استفاده از استانهای لرزه زمین ساخت معرفی شده توسط نوروزی (1979) و توکلی (1996) و همچنین پهنه بندی لرزه ای معرفی شده توسط کاراکایسیس (1994) و پاپازاخوس و همکاران (1997)، به 30 منطقه منبع زلزله تقسیم شده است.

کلیدواژه ها:

پهنه بندی لرزه ای ، مدل زمان و بزرگای قابل پیشبینی ، لرزه زمین ساخت ، ژئومورفولوژی ، ایران