تأثیر نمادپردازی تمثیلی مثنوی مولوی در تبیین تمدن نوین اسلامی

بر خلاف بینش تاریخی و سکولاریستی غرب به تمدن ، مهم ترین مساله در ایجاد یک تمدن نوین ، داشتن اعتماد به نفس تاریخی و فرهنگی و حل بحران های معرفتی و اخلاقی جامعه انسانی است . در این عرصه به جز الگوهای برتر دینی در جهان اسلام ، اندیشمندانی هستند که با بهره مندی از زبان تمثیلی و نمادین شعر و ادبیات عرفانی و بن مایه غنی دینی ملهم از بزرگان دینی ، به تبیین ارزش های توحیدی ، فراملی وانسان ساز تمدن بشری برای تحقّق حیات طیّبه انسانی پرداخته اند ؛ جلال الدین محمد بلخی ، شاعر وعارف نامدار ایرانی با بیان تأویل پذیر شعر وعرفان ، تجربیات انسان شناختی خود را جهانی کرده است ؛ لذا مقاله ی حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به کاوش در تمثیل ها و نمادهای مولوی در مثنوی می پردازد تا دیدگاه های عرفانی مولوی را به عنوان یکی از سرمایه های تمدن پیشین ایرانی برای تبیین آثار مثبت و احیانا منفی عرفان – بنا به نظر مادیون-در روند پیشرفت مادی ومعنوی تمدن نوین اسلامی بررسی و تحلیل کند.

کلیدواژه ها:

تمثیل ، تمدن نوین ، مثنوی مولوی ، نمادهای عرفانی