دیوان و ویژگیهای سبکی ملاقاسم مشهدی(دیوانه)
محل انتشار: دوفصلنامه مطالعات ایرانی، دوره: 19، شماره: 37
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 467
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JISUK-19-37_012
تاریخ نمایه سازی: 24 آذر 1399
چکیده مقاله:
ملاّمحمّدقاسم مشهدی، معروف به دیوانه، شاعر اوایل سدۀ یازدهم، حلقۀ واسطۀ مفقود، میان صائب تبریزی، استاد مستقیم او، و بیدل دهلوی، شاگرد مکتب اوست. دیوان ملاّقاسم که اخیراً تصحیح و منتشر شده، حاوی سههزار بیت، شامل پنج دفتر است: خانۀ سخن(غزلیّات)؛ سلسلۀ شعله(غزلوارهها)؛ بال نگاه(رباعیّات)؛ شاگرد خاموشی(دوبیتیها)؛ ناوک آه(مفردات). مسألۀ اصلی این پژوهش، تعیین ویژگیهای سبکی قاسم مشهدی، مبتنی بر نظریّات سبکشناسی مدرن، بویژه، آرای کارل فوسلر، محقّق و زبانشناس معاصر آلمانی است. نزد فوسلر بررسی کاربرد زبان در ادبیّات باید با در نظر داشتن همۀ خصوصیّات زبان صورت بپذیرد. از اینرو دامنۀ بررسیها در سبکشناسی بسیار گستردهتر از آن چیزی خواهد بود که شکلگرایان معرفی میکردند. مطالعۀ سبک قاسم از منظر آرای فوسلر علاوه بر آن که جزئیّات دقیقتری از سبک دورۀ او را نشان میدهد، موجب معرّفی شاعری است که پیونددهندۀ دو نسل از شاعران سبک هندی است. قاسم از جمله شاعرانی است که ظرفیّتهای بالقوّۀ سبک هندی را بخوبی درک کرده و از ابزارهایی که این سبک در اختیار شاعر قرار میدهد، بهنیکی استفاده کرده است. او بدون آن که در دام صنعتزدگی بیفتد، از موسیقی لفظی و معنوی بهرۀ فراوان برده و تصویرسازیهای او بدیع و استوار است. عشق در شعر قاسم بیشتر جنبۀ زمینی دارد و در اثنای سرایش شعر، به نقد خویشتن از مناظر روحی و جسمی علاقه نشان داده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهرداد نصرتی
مربی، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه یزد
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :