ایجاد پوشش مضاعف پلی کاپرولاکتون- منیزیا- تیتانیا بر سطح منیزیم خالص با استفاده ازتلفیق روش های اکسیداسیون پلاسما الکترولیتی و غوطه وری

در سال های اخیر منیزیم و آلیاژهایش نقش مهمی در مهندسی پزشکی ایفا کرده اند. بااین وجود استفاده ی گسترده ازاین فلز به دلیل سرعت خوردگی بالای آن در محیط های بیولوژیکی محدود شده است. بنابراین به کارگیری روشی که بتواندسرعت بالای خوردگی این فلز را کاهش دهد به امری ضروری تبدیل شده است. در تحقیقات گوناگون روش های بی شماریبه این منظور معرفی شده است ازجمله ایجاد پوشش های کامپوزیتی بر سطح این دسته از فلزات. به همین منظور در تحقیقحاضر به کمک روش پلاسما الکترولیتی اکسیدی بر روی منیزیم خالص پوشش متخلخل نانو کامپوزیتی MgO-TiO2 ازطریق اضافه کردن نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم با اندازه ی متوسط ذرات 42/13 نانومتر به درون الکترولیت فرایند ایجاد شد. سپس به منظور کاهش زبری و شدت خوردگی ناشی از تخلخل ها و ترک های به وجود آمده بر سطح پوشش، نمونه ها درمحلولی از پلیمر پلی کاپرولاکتون و حلال کلروفرم با غلظت wt.%8.5 بار غوطه ور شدند. نتایج حاکی از آن بود که ذات متخلخل و ترک دار پوشش های پلاسما الکترولیتی اکسیدی نمی تواند به طور مطلوبی فرایند تخریب سریع فلز منیزیم را درمحلول شبیه ساز بدن کنترل کند. بااین وجود اعمال پوششی از پلیمر پلی کاپرولاکتون بر روی سطح کامپوزیت متخلخلMgO-TiO2 به طور قابل توجهی می تواند سرعت تخریب این فلز را در محیط های آبی کاهش دهد. بنابراین ایجاد پوشش مضاعف PCL/MgO-TiO2 می تواند روش قابل قبولی برای محافظت از فلز منیزیم در برابر خوردگی غیرمنتظره ی آن در محیط های بدن برای کاربرد ایمپلنت های زیست تخریب پذیر ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

منیزیم ، پو شش ، فرایند اکسیدا سیون پلاسما الکترولیتی ، نانو ذرات دیاکس ید تیتانیوم ، پلی کاپرولاکتون ، غوطه وری