تحلیلی بر ظرفیت های فرهنگی – اجتماعی تأثیرگذارِ بافت های فرسوده بر توسعۀ درون زا (مطالعۀ موردی: کلانشهر تبریز)

تبیین موضوع: بافت­های فرسوده به عنوان بخش­هایی از شهر که از چرخۀ تکاملی حیات آن جدا گشته و به شکل کانون مشکلات و نارسایی­ها درآمده­، دارای ظرفیت­ها و قابلیت­های نهان بسیاری هستند که اگر به فعلیت برسند می­توانند در فرایند توسعۀ شهر به عنوان نیروی محرک استفاده شوند. از اینرو هدف این تحقیق سنجش ظرفیت­های فرهنگی – اجتماعی تأثیرگذار بافت­های فرسوده بر توسعۀ درون­زا در کلان­شهر تبریز می­باشد. روش: روش تحقیق در پژوهش حاضر از نظر نوع کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی – تحلیلی می­باشد که برای جمع­آوری اطلاعات از روش اسنادی – میدانی (پیمایشی) استفاده شده است. جامعه­ی آماری پژوهش شامل ساکنان بافت فرسوده، مدیران، کارشناسان و نخبگان دانشگاهی آگاه بر مسائل و مشکلات شهری در کلان­شهر تبریز است که حجم نمونه بر اساس روش نمونه­گیری گلوله برفی ۲۰۰ نفر برآورد شده است. یافته‎ها: یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد هفت مؤلفه­ی اجتماعی– فرهنگی تحقیق، توسعه درون­زای بافت فرسوده­ کلان­شهر تبریز را ۷۲ درصد تبیین می­کنند که در بین متغیرهای تحقیق بیشترین مولفه تأثیرگذار بر توسعه­ی درون­زا عبارت است از علاقمندی به ادامه سکونت در بافت، احساس امنیت در بافت، کمک  همسایگان در حل مشکلات، شاهد شکل­گیری وقایع مختلف در بافت بودن و میزان مشارکت در انتخابات شوراهای شهر که به ترتیب با ارزش ۹۳۶/۰، ۹۳۶/۰، ۹۳۳/۰، ۹۲۹/۰ و ۹۲۱/۰ می باشند. نتایج: بیشترین تأثیر مؤلفه­های اجتماعی – فرهنگی موجود بر توسعه­ اقتصادی، اجتماعی، زیست­محیطی و کالبدی بافت­های فرسوده به ترتیب با ارزش ۷۹۲/۰، ۷۶۰/۰، ۶۶۳/۰ و ۵۵۳/۰ می­باشد.

کلیدواژه ها:

ظرفیت های فرهنگی – اجتماعی ، بافت فرسوده ، توسعۀ درون زا ، کلانشهر تبریز