مفهوم "بازنمود ذهنی" واژه ها در معنی شناسی فلسفی و معنی شناسی تجربی با استناد به پژوهش های انجام شده در زبان فارسی

این مقاله به تفاوت روش شناسی فلسفۀ زبان و روانشناسی زبان به هنگام تحقیق در چند و چون بازنمودهای زبانی کلماتاختصاص دارد. دستاوردها و کاستی های تحقیق دربارۀ "بازنمود زبانی" کلمات در دو سنت مطالعاتی مطمح نظر است. درابتدا تاریخ مختصری از این دو سنت مطالعاتی ارائه می شود. سپس، منطق استفاده از مفهوم کلیدی "زمان" در قالب"زمان واکنش" در معنی شناسی تجربی بحث شده است. برای روشن شدن اهمیت روش شناسی در مطالعات تجربی معنی-شناسی سعی شده است که به پژوهش های به انجام رسیده در زبان فارسی استناد شود. چارچوب مورد نظر این پژوهش هاپارادایم تداخل و مبتنی بر رمزگان چندگانه است. در اینجا، نمونه های فارسی به روشنی بیانگر سازوکار روش شناختیاین چارچوب خواهد بود. در پایان نیز، پیچیدگی های پرداختن به مطالعۀ "معنی زبانی" در هر دو سنت معاصر مطرح می-شود. نتیجه اینکه مهمترین دستاورد روانشناسی زبان این است که پیوسته متذکر می شود با توجه به وجوه حسیمختلفی که از طریق آنها داده ها دریافت می شوند، پردازش اطلاعات در بخش های مختلف مغز صورت می گیرد و نمی تواناز باز نمود ذهنی واحدی سخن گفت. این مختصر نشان می دهد که چگونه دستاوردهای علوم شناختی معاصر در خدمتتدقیق مفهوم بازنمود ذهنی واژه ها قرارمی گیرد؛ به نحوی که دیگر نمی توان از بازنمود ذهنی واژه ها فارغ از نوع حسدرگیر در پردازش و بی ارتباط با حافظه، تمرکز و دیگر قوای شناختی سخن گفت. گویا علم نوین مفروض فلسفۀ زبان را به پرسش و چالش می کشد.

کلیدواژه ها:

فلسفۀ زبان ، روانشناسی زبان ، زمان ، پارادایم تداخل ، رمزگان چندگانه