خودفریبی و آثار آن در محیط کار: پژوهش کیفی پدیدارشناسی

خودفریبی مسدله ای است که عموم افرادآن را در سطوح مختلف در خود یا دیگران تجربه می کنند. مواردی از توجیهات خودفریبانه، پیرامون شغل و در محیطکار رخ می دهد. این پژوهش با هدف شناسایی توجیهات خود فریبنانه در کار و آثار آن انجام گرفت. روش پژوهش، مطالعه کیفی پدیدارشناسی و جامه مورد پژوهش همه افراد با تجربه بیش از ده سال سابقه کار بودند. نمونه انتخابی 9 نفر که بصورت هدفمند واز مشاغل مختلف (اداری ، تجاری، آموزشی، خدماتی وغیره) و هر دو جنس (4 زن و 5 مرد) در تهران سال 1398 انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه عمیق و شیوه تجزیه و تحلیل، تحلیل تجربه های زیسته افراد بوده است. یافته های پژوهش تحت سه مضمون کلی: مقدمات خودفریبی، توجیهات وآثار توجیهات آمده اند. نتایج حاکی از این است که توجیه ها به طور عمده حول محور دستمزد ناکافی، سختی کار و بی علاقگی وآثار خود فریبی در محیط کار شامل: آثار فردی (انزوای اجتماعی و ضررمالی) و آثار اجتماعی (ایجاد جو بی اعتمادی و آسیب به مخاطبین) می باشد.

کلیدواژه ها:

خودفریبی ، پدیدارشناسی ، محیط کار