اثر بخشی آموزش خوش بینی به روش قصه گویی بر کاهش تعلل ورزی دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهر پاوه

هدف پژوهش حاضر بررسی تآثیر آموزش خوش بینی به روش قصه گویی بر کاهش تعلل ورزي دانش آموزان دختر دورهدوم ابتدایی شهر پاوه بود. روش پژوهش از نوع طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهر پاوه در سال تحصیلی 1398-99 بود که از میان آنها 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیري در دسترس، به عنوان گوره آزمایش و گواه انتخاب شدند. 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر درگروه کنترل قرار داده شدند. به منظور سنجش تعلل ورزي از پرسشنامه اهمال کاري سولومون و راث بلوم استفاده شد وسپس طرح آزمایشی براي گروه آزمایش طی هشت جلسه اجرا می شود. براي تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص هاي آمارتوصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و از آمون هاي آمار استنباطی (تحلیل کواریانس) استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهشنشان داد که آموزش خوش بینی به روش قصه گویی باعث کاهش تعلل ورزي تحصیلی دانش آموزان در گروه آزمایش، درمقایسه با گروه گواه نمی شود. مشاهدات حاضر موید اثریخشی آموزش خوش بینی به روش قصه گویی در کاهش تعلل ورزيتحصیلی دانش آموزان نیست.

کلیدواژه ها:

خوش بینی ، قصه گویی ، تعلل ورزی تحصیلی ، دانش آموزان دوره ابتدایی