بررسی مفاهیم چهارگانه نظریه انتگرال کن ویلبر در معماری

اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت به عنوان عنصر ذاتی و فطری، این تصور بشر برای فرار از تحت سلطه بودن سیستم-های حیات به وسیله پیشرفت بشریت و فنآوری های نوین به شکلی که توانایی تغییر و انتقال بنیادین جهان طبیعت را داشتهباشد را زیر سوال برده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری ای را ایجاد کرده که فروپاشیدن محیط طبیعی، اتمامانرژی های تجدید ناپذیر و تأثیرات منفی آن بر طبیعت اطراف و جدایی مردم از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی و در نهایتتأثیر منفی در روان انسان را به دنبال داشته است. مفاهیم نوظهور چهارگانه نظریه انتگرال کن ویلبر (مؤلف ایالات متحدهآمریکا) در حوزه معماری پایدار معرف منظری ست که از طریق آن می توان به درک و بهبود مشکلات و نقض های دنیایکنونی معماری که توسعه بی ضابطه و دستکاری بیش از حد در طبیعت و هم چنین صنعتی شدن بدون توجه به آستایش وسلامت افراد و طبیعت، نیازهای انسان، که جوامع بشری را در معرض بحران قرار داده است، پرداخت. لذا چالش اصلیمعماران و مهندسان در دهه های اخیر، ارائه روش هایی برای طراحی فضاهای شهری جدید جهت دنیایی با کیفیت و قابلزندگی در آینده است. لذا در پژوهش حاضر به بررسی نظریه کن ویلبر در باب پیوند انسان، محیط زیست و نظا های طبیعینشأت گرفته از شاخه های فناورانه و بوم شناسانه توسعه و طراحی پایدار در نتیجه تعادل بین زیستگاه انسان و محیط طبیعیاست با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، معماری بیوفیلیک ، معماری پایدار ، حس مکان ، نظریه انتگرال