تأثیر عمل مبتنی بر اعتماد به وعده‌های الهی در معرفت دینی با تأکید بر آیۀ 122 سورۀ توبه (آیۀ نفْر)

انسان موجودی مستعد و نیازمندِ تأدیب و تربیتِ مستمر است و حیاتِ دینی بستری است تا رشد و تربیتِ شایستۀ انسان را به او بدهد. یکی از برجسته‌ترین وجوه زندگیِ دینی، عملِ مبتنی بر اعتماد به وعده‌های الهی است. تحلیل کارکرد تربیتی عمل معتمدانه به وعده‌های الهی، مسئله‌ای است که پژوهش حاضر به روش توصیفی _ تحلیلی تلاش دارد آن را در قلمرو زندگی دینی و در ارتباط با فرایندی تربیتی با استفاده از متن قرآن و تفاسیر گوناگون بررسی نماید.یافته‌های این پژوهش عبارت‌اند از: 1) در صورت تداومِ حرکتِ انسان در وادی حیات دینی، دستیابی او به سطوح عالی تربیت و معرفت‌های یقینی عمیق‌تر میسر خواهد شد.2) مشاهدۀ تحققِ وعده‌های الهی، هم به مثابۀ بیّنه برای ورود به وادیِ زندگی دینی است و هم به عنوان فرایندی تربیتی در زندگی دینی برای حصولِ معرفت‌های عمیقِ دینی مطرح است. 3) تفقّه در منطق قرآن، متوجه ادراکاتِ قلبی است و اصطلاحاً بر معرفت‌های عمیق حاصل‌شده‌ای که در قلمرو باور قرار دارند، تمرکز دارد. 4) عمل مبتنی بر اعتماد به وعده‌های الهی، در حصولِ تفقّهِ دینی، طریقیتِ منحصربه‌فردی دارد تا جایی که سبب می‌شود آدمی به مقامِ «انذار» که صبغۀ رسالتی دارد، بار یابد. انسان موجودی مستعد و نیازمندِ تأدیب و تربیتِ مستمر است و حیاتِ دینی بستری است تا رشد و تربیتِ شایستۀ انسان را به او بدهد. یکی از برجسته‌ترین وجوه زندگیِ دینی، عملِ مبتنی بر اعتماد به وعده‌های الهی است. تحلیل کارکرد تربیتی عمل معتمدانه به وعده‌های الهی، مسئله‌ای است که پژوهش حاضر به روش توصیفی _ تحلیلی تلاش دارد آن را در قلمرو زندگی دینی و در ارتباط با فرایندی تربیتی با استفاده از متن قرآن و تفاسیر گوناگون بررسی نماید.  یافته‌های این پژوهش عبارت‌اند از: 1) در صورت تداومِ حرکتِ انسان در وادی حیات دینی، دستیابی او به سطوح عالی تربیت و معرفت‌های یقینی عمیق‌تر میسر خواهد شد. 2) مشاهدۀ تحققِ وعده‌های الهی، هم به مثابۀ بیّنه برای ورود به وادیِ زندگی دینی است و هم به عنوان فرایندی تربیتی در زندگی دینی برای حصولِ معرفت‌های عمیقِ دینی مطرح است. 3) تفقّه در منطق قرآن، متوجه ادراکاتِ قلبی است و اصطلاحاً بر معرفت‌های عمیق حاصل‌شده‌ای که در قلمرو باور قرار دارند، تمرکز دارد. 4) عمل مبتنی بر اعتماد به وعده‌های الهی، در حصولِ تفقّهِ دینی، طریقیتِ منحصربه‌فردی دارد تا جایی که سبب می‌شود آدمی به مقامِ «انذار» که صبغۀ رسالتی دارد، بار یابد.  

کلیدواژه ها:

عمل به وعده‌های الهی ، آیۀ نفْر ، زندگی دینی ، باور قلبی ، تفقّه دینی