پیجویی دو رویکردِ تأویلی معناگرا و عینیگرا در روایات دربردارندۀ واژۀ «تأویل» از امام علی (ع)

با تتبع در روایات موجود، به دست می آید که امام علی (ع) جایگاهی ویژۀ در تأویل دارا می‌باشد. با وجود اختلافاتِ بین دیدگاههای مختلف تأویلی، ضرورت دستیابی به نوع نگاه امام علی (ع) در اینباره به عنوان یک مبنای معتبر در تشخیص  دیدگاهِ صحیح، مشخص می گردد. در راستای رسیدن به این هدف، روایات دربردارندۀ واژۀ تأویل از امام علی (ع)، مورد تحلیل قرار گرفت و سپس دیدگاههای مطرح تأویل با دو رویکرد عینی گرا و معناگرا در این روایات پیجویی شد. از جمله نتایج تحقیق حاضر این است که، امام علی (ع) به بیان معنای غیرظاهری آیات قرآن کریم (اعم از محکم و متشابه) و سایر گزارههای دینی پرداخته‌اند؛ تا به این وسیله ابعاد مختلف دین اسلام را تبیین، تفهیم و محقق نماید و این یکی از معانی اصلی تأویل نزد ایشان است. ذیل رویکرد معناگرا،  دیدگاه «تأویل به معنای خلاف ظاهر» (با رعایت قواعد و مصالح دین اسلام) مورد پذیرش قرار گرفت. ذیل رویکرد عینی گرا، دیدگاه علامه طباطبایی دربارۀ تأویل به عنوان امور صرفاً عینی و خارجی، رد شد. و قسمتی از دیدگاه ابن تیمیه که قائل به تأویل در معنای عملی کردن اوامر و نواهی الهی است، مورد پذیرش واقع شد.

کلیدواژه ها:

تأویل ، روایات تأویلیِ امام علی (ع) ، دیدگاهِ تأویلی علامه طباطبایی ، دیدگاهِ تأویلی ابن تیمیه