کارکرد طنز در کتاب فارسی دوازدهم سال تحصیلی 97-98

طنز، یکی از شگردهای انسان ها در تقابل با ناهنجاری های اجتماعی و فردی است اگرچه پایه و اساس این نوع ادبی بر خنده و شوخی بنیان نهاده شده است؛ امّا باید توجّه داشت که در طنز، خنده، غایت و هدف نیست، بلکه وسیله ای است برای بیان نارسایی ها و آگاه ساخت ن مخاطب نسبت به رذالت ها و ناروایی هایی که در مت ن جامعه جریان دارد. بدی ن معنا که طنزپرداز به قصد اصلاح، به وسیلة قلم و چاشنی خنده و شوخی، زبان به انتقاد از معایب و مفاسد موجود در جامعه باز می کند تا از این طریق بتوانند برخی از نقص ها، بدرفتاری ها، کج اندیشی ها و اعمال نادرست را بهبود دهند و اغلب طنزپردازان تلاش کرده اند طنز را در همین راستا به کار گیرند به امید آنکه جامعه و فرد اصلاح پیدا کنند. این نوع در کتاب فارسی دوازدهم جایگاه قابل توجهی را به خود اختصاص داده است و به نظر می رسد که مؤلفان در تدوین کتاب فارسی دوازدهم با آگاهی نسبت به نقش طنز در اصلاح عیب ها و نقص های اجتماعی و فردی و همچنین ایجاد فضای نشاط و شوخی، میان دانش آموزانمدارس، تلاش کرده اند در بخش هایی از کتاب فارسی دوازدهم به آن بپردازند. از این رو، پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی تحلیلی به کارکرد طنز در کتاب فارسی دوازدهم می پردازد و شگردهای طنز پردازی و مفاهیم طنز را که در این کتاب آمده است بررسی می کند.

کلیدواژه ها:

طنز ، تکنیک طنزپردازی ، مفاهیم طنز ، کتاب فارسی دوازدهم.