گزارشگری مالی و غیر مالی

امروزه گزارش دهی فقط برای اطالعرسانی نیست بلکه با گسترش مفاهیم مدیریتی و کسب وکار، نگاه سازمانها به سوی تمام ذینفعان، معطوف شده و تغییرات عمده ای در روشهای کسب وکار، شیوه تولید سرمایه و حیطه فعالیت کسب وکارها رخ داده است و برای رفع این نیاز، ایجاد ارتباط بین اطلاعات مالی و غیرمالی ضروری است. در این میان، افشاء اطلاعات مالی، که بیشتر به صورت افشاء اجباری مطرح است، نسبت به افشاء اطلاعات غیرمالی، که بیشتر به صورت اختیاری است، بیشتر مورد توجه نهادهای استانداردگذاری قرار گرفته است و یکی از دلایل وجودی آن، مطرح شدن مسئله نمایندگی است. در واقع، تفکیک مدیریت از مالکیت و نحوه کنترل شرکتها، هزینه های نمایندگی را ایجاد میکنند و در نتیجه، تضاد منافع میان مدیریت و مالکیت، حتی در بین طبقات مالکان ایجاد میشود. اینجاست که نقش گزارشگری در جهت ایجاد شفافیت اهمیت بیشتری خواهد داشت و ایجاد ارتباط میان اطلاعات مالی و غیرمالی در گزارش ها ضرورت می یابد. در خصوص افشا اطلاعات مالی و غیرمالی نظریه های متعددی مطرح شده است که مهم ترین آن ها شامل چهار گروه نظریه های ابزاری، سیاسی، یکپارچه و اخالقی است. در نظریه های ابزاری بر دستیابی به اهداف اقتصادی از طریق فعالیتهای اجتماعی تاکید میشود. نظریه های سیاسی، گروه دوم هستند. تمرکز درنظریه های سیاسی بر این است که شرکتها دارای قدرت اجتماعی هستند و در قبال آن مسئولیت دارند. گروه سوم، نظریه های یکپارچه هستند که بر یکپارچه بودن نیازهای جامعه تاکید دارند و در نظریه های اخلاقی ، صرفنظر از برآورده شدن و یا نشدن اهداف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، تاکید بر جنبه های اخلاقی بنگاه ها است.

کلیدواژه ها:

گزارشگری مالی ، گزارشگری غیرمالی ، افشا ، نظریه های گزارشگری.