زبان و ادبیات فارسی و تربیت ذهن

یکی از برجسته ترین درونمایه شعر فارسی تعلیم و تربیت است که در بیشتر آثار ادبی از گذشته تا حال دیده می شود. بیشتر آثار متون ادبی، بخصوص آثار تعلیمی، به مسائل تربیتی، اخلاقی و... نگرش خاصی داشته اند و در جهت سمت و سو دادن ذهن مخاطبان به مسائل اخلاقی و تربیتی و حتی فراتر از آن جد بلیغ کرده اند. ادبیات از نظر اخلاق در تشکیل نظم ارزش های اخلاقی و اصول شخصیت انسان ها سهم بسزایی دارد. ادبیات به انسان کمک می کند تا خویشتن خویش را بشناسد و به حقیقت جویی و تفکر صحیح دست یازد. مشتاقان متون ادبی نیز با غور در آثار شاعران و نویسندگان، جهانی تازه برای خویش می سازند و خویشتن را با شخصیت های متون، مذات پنداری می کنند و با بازافکندن داستان بر زندگی خویش به غایت و نهایت بسیاری از مسائل پی می برند و بدین طریق تفکر و تعقل و ذهن خویش را پرورش می دهند. چرا که خواندن و تعمق فکری به رشد ذهن و تداوم انکشاف آن کمک می کند. مطالعه آثار ادبی سبب کسب تجربیات ادبی می شود و به ما کمک می کند تا نسبت به فعالیت های درونی اذهان آگاه و هوشمند معرفت کسب کنیم و بدین طریق به تربیت ذهن و توسعه آگاهی در وجود خویش نایل شویم. تجربه های ادبی این امکان را فراهم می سازند تا ما به فهم حالات ذهنی بسیار دقیق و نافذ یک داستان نویس و شخصیت های داستان نایل شویم. آنگاه در فرآیند این تجربه با پرسش هایی درباره حالات شناختی و هیجانی خود مواجه شویم و در جهت ساماندهی خود بکوشیم تا آن را از ناهمگونی و آشفتگی برهانیم. در واقع تجربه های ادبی می توانند در خلال فرآیندهای خلاقیت ذهن خوانی خلق شوند.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، تربیت ذهن ، بازافکنی ، خودآگاهی