بررسی کاربری های احیاءکننده ی ابنیه معماری-تاریخی و تاثیر آن بر جذب گردشگر فرهنگی (نمونه موردی: خانه های تاریخی شهر کرمان)

گردشگری را میتوان ایجاد مبادلات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بین گردشگر و جامعه میزبان دانست.گردشگری فرهنگی، حرکت افراد به سمت جاذبه های فرهنگی خارج از محل سکونتشان، با هدف جمع آوری اطلاعات و کسب تجربیات جدید جهت رفع نیازهای فرهنگی است. گردشگری هنری از زیرشاخه های گردشگری فرهنگی است و بخشی از آن شامل بازدید از فضاهای دارای ارزش معماری، میراث فرهنگی و تاریخی و به طور خلاصه آشنایی با آثار هنری و فرهنگ بومی منطقه میزبان میشود. شهر کرمان از ظرفیت بالایی در این زمینه برخوردار است که توجه ناکافی به این پتانسیل ها سبب فراموشی وضعیت آثار معماری این شهر و فرهنگ غنی آن شده است. لذا، توجه به گردشگری هنری در کرمان، ضمن رونق گردشگری و اقتصاد، گام بزرگی در جهت حفظ آثار و ابنیه ی واجد ارزش این شهر خواهد بود. هدف از پژوهش حاضر، تلاش در جهت شناسایی خانه های تاریخی شهر کرمان، توصیهی برخی از کاربریهای احیاءکننده و ارائه ی پیشنهادات جاذب گردشگر و حافظ ارزش این میراث است. در این راستا، با استفاده از روش گلوله برفی، با برخی ازکارشناسان حوزه های معماری، مرمت و گردشگری مصاحبه رودررو انجام شد و درنهایت، نتایج به روش کدگذاری (روش کیفی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. طبق یافته ها، کارشناسان علاوه بر شناسایی ظرفیتها، کاربریهای مناسب خانه های تاریخی را نیز برشمردند. تاکید اکثر آنان به ترتیب، بر حفظ کاربری اولیه ی بنا،تخصیص کاربری اقامتی (خانه ی بوم گردی و... )، کاربری فرهنگی، ادبی و هنری (موزه، اکوموزه و...) کاربری آموزشی (کارگاه های هنرهای بومی و...) و درنهایت تلفیقی از کاربریهای همخوان بود. متخصصین مواردی از جمله درنظرگرفتن موقعیت و بافت سایت تاریخی، توجه به گذشته ی تاریخی و قابلیتهای کالبدی ابنیه واستفاده از سبکهای معماری بومی و سنتی را به منظور حفظ ارزش این مکانها پیشنهاد دادند.

کلیدواژه ها:

گردشگری فرهنگی ، گردشگری خلاق ، گردشگری هنری ، احیاء ابنیه ی تاریخی ، معماری سنتی.