بررسی تاثیر زوج درمانی مشارکتی بر افزایش سازگازی و رضایت مندی زوجین عادی و داوطلب طلاق

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر زوج درمانی مشارکتی بر افزایش سازگازي و رضایت مندي زوجین عادي و داوطلب طلاق است. روش انجام پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و دو گروه گواه از نوع پیش آزمون-پس آزمون بوده است. جامعه آماري پژوهش شامل کلیه ي زوجین عادي و داوطلب طلاق می باشند. حجم نمونه پژوهش شامل 14 زوج داوطلب طلاق و 14 زوج عادي شهر بندرعباس بوده است که بطور در دسترس انتخاب و در گروه هاي آزمایش و گواه قرار گرفتند و 8جلسه مداخله زوج درمانی مشارکتی به طور مجزا در گروه هاي پژوهش اجرا شد. پرسشنامه هاي رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه سازگاري زناشویی لاك-والاس قبل و بعد از اتمام جلسات درمانی در چهار گروه آزمایشی اجرا شد. در این پژوهش داده هاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار 24-SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل کواریانس یک متغیري نشان داد که در گروه زوجین متقاضی طلاق میانگین نمرات گروه آزمایش در متغیرهاي رضایت زناشویی و سازگاري زناشویی افزایش معناداري پیدا کرده است.P<./001 بدین معنا که رضایت زناشویی و سازگاري زناشویی در گروه آزمایش زوجین داوطلب طلاق افزایش یافته است. در ادامه نتایج ت تحلیل کواریانس نشان داد که در گروه زوجین عادي نیز میانگین نمرات گروه آزمایش در متغیرهاي رضایت زناشویی و سازگاري زناشویی افزایش معناداري پیدا کرده است. P<./001 بدین معنا که رضایت زناشویی و سازگاري زناشویی در گروه آزمایش زوجین عادي نیزافزایش یافته است. نتیجه گیري: این که درمان مشارکتی می تواند درمان مفیدي جهت افزایش سازگاري و رضایت زناشویی در زوجین باشد.

کلیدواژه ها:

سازگازی ، رضایت مندی ، زوج درمانی مشارکتی ، زوجین عادی و داوطلب طلاق