ارزیابی تاثیر معماری سبز بر کاهش آلودگی هوا(نمونه موردی: شهر تهران)

آلودگی های حاصل از» ساخت و ساز« به عنوان مهمترین منبع اصلی آلودگی محیط زیست شهرهای بزرگ در نظرگرفته شده است، ازدحام بیش از حدجمعیت، ترافیک، زیرساخت های نامناسب شهری، تجاوز و تخریب طبیعت، آلودگی صوتی، عدم مدیریت منابع، نابودی پوشش گیاهی، و تاثیرات منفی آن بر سطح کیفی زندگی، عدم توجه به روش های کاهش آلودگی، بحران انرژی، مشکلات زیست محیطی افزایش آلودگی هوا، بسیاری از فعالیت های بشر را تحت تأثیر قرار دا ده که این موارد انگیزه ای را به وجود آورد که توجه بیشتری در زمینه طراحی معماری پایدار(سبز )صورت بگیرد، و طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل موثر در مصرف بیش ازحد انرژی با چالشی دشوار روبرو شد. از این رو، مبحث نگهداری و نیاز به حفظ محیط زیست طبیعی، برای دسترسی نسل های آینده و بهره مندی آنها از انرژی و منابع، مفهومی جدید در تمامی علوم از جمله معماری ارائه داد با عنوان "پایداری". سوال اصلی این است که استفاده از معماری سبز، معماری پایدار و ایجاد فضای سبز چه تاثیری در محیط زیست و کیفیت زندگی انسان ها ایجاد خواهد کرد؟ هدف اصلی این مقاله رویکردی کیفی به بررسی الزامات مطرح معماری سبز، مفهوم پایداری، انرژی و تاثیر آن بر آلودگی هوا و کیفیت زندگی افراد با نگاهی به آینده پرداخته میشود. نتایج این پژوهش نشان دهنده این موضوع است: حذف گیاهان و آلودگی هوا مهمترین تأثیرات زیست محیطی پروژه های ساختمانی است و آسیب رساندن به طبیعت باعث به وجود آمدن انواع بیماری ها در انسان ها و تغییر خلق و خوی آنها می شود، با توجه به تحقیقات محققین و مطالعات انجام شده، معماری سبز میتواند نقش قابل توجهی در کیفیت زندگی، ذخیره انرژی و محیط زیست طبیعی داشته باشد. پژوهش حاضر و اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از روش کتابخانه ای- تحلیلی و توصیفی میباشد.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدید پذیر ، معماری پایدار ، معماری سبز.