آزادی بیان در نظام حقوقی ایران و اسناد بین المللی و منطقه ای حقوق بشر

هدف از انجام این تحقیق، بررسی آزادی بیان در نظام حقوقی ایران و ا سناد بین المللی و منطقه ای حقوق بشر است. روش پژوهش بصورت توصیفی- تحلیلی و از طریق فیش برداری از کتب، مجلات و نوشتارها، سایت های حقوقی و جمع آوری و بررسی آنها، کسب نظر اساتید دانشگاهی و حوزوی و نیز مراجع دخیل در امور حقوقی بوده است. یافته های تحقیق نشان دادند، در اسناد بین المللی حقوق بشر، م فاهیمی مانند اخلاق حسنه، نظم عمومی، بهداشت عمومی، منافع عمومی، حقوق و حیثیت دیگران، به عنوان محدودیت های آزادی بیان مقرر شده اند. به بیان دیگر به سبب آن اسناد، هیچ فردی مجاز نیست به استناد برخورداری از حق آزادی بیان، محدودیت های مذکور را نادیده بگیرد. در این میان، آزادی بیان در کشورهای اسلامی خصوصاً ایران با رویکردی متفاوت از دیگر اسناد جهانی و منطقه ای حقوق بشر، به محدودیت های آزادی بیان پرداخته اند و موارد دیگری مانند ضوابط اسلام، حرمت انبیا، مقدسات و هرآنچه را سبب نابودی یا سستی اعتقادات شود، به محدودیت های آزادی بیان افزوده و قلمرو آنها را گسترش داده است.

کلیدواژه ها:

آزادی بیان ، نظام حقوقی ایران ، اسناد بین المللی ، منطقه ای حقوق بشر