نقش غنای حسی در کیفیت فضای شاه نشین خانه ایرانی

تجارب ما از مفهوم معماری با ترکیب حواس حاصل میشود، لیکن تأکید بی قید و شرط بر تکنولوژی و فقر ادراکاتمحیطی در شهرسازی و معماری امروز، حس جدایی و بیگانگی بین ما و جهان پیرامونمان را رقم زده است، به طوریکهتجربه ی غنای حسی در معماری های معاصر از سوی بسیاری از کارشناسان ضعیف تلقی می شود. یکی از راهکارهای ارتقاءسطح کیفیت فضا، شناسایی پارامترهای مؤثر در فضاهای حسی غنی و به کارگیری عناصر آن در طراحی های معاصر است .لذا در پژوهش حاضر، پس از معرفی پیشینه ی مطالعات صورت گرفته در این حوزه، فضای شاه نشین در خانه های با حیاطمرکزی در اصفهان که به عنوان فضای با قابلیت بالای حسی در فضاهای معماری شناخته می شود، به عنوان نمونه موردبررسی قرار داده شده و به شناخت مؤلفه های تأثیر گذار در این نوع فضا پرداخته است. نتایج حاکی از این است که فضایشاه نشین در خانه ایرانی دارای محرک های محیطی برای همه حواس است. این فضا از عناصری مانند پنجره های ارسی برایایجاد رمز و راز و ارتباط با فضای باز بیرون، از تاقچه برای ایجاد حس تعلق و از گنجه به عنوان فضای امن شخصی بهره بردهاست و این عناصر در کنار نوع ساختار فضایی اتاق باعث تقویت خاطره انگیزی و غنای حسی خانه های ایرانی است.

کلیدواژه ها:

شاه نشین ، غنای حسی ، خانه درونگرا ، اصفهان