بررسی و تحلیل اقلیم های آسایش جهت كاربرد در مدیریت مناطق تحت حفاظت

زونبندي مناطق تحت حفاظت برپايه ارزيابي هاي محيطي و با تكيه بر شناخت منابع اكولوژيك و انساني صورت مي گيرد ووابستگي بالايي به اقليم و شرايط آب و هوايي دارد. سنجش اقليم آسايش يكي از راهها براي برنامه ريزي مديريت صحيحفعاليت هاي انسان است كه براي زون هاي توسعه پذير مناطق تحت حفاظت نيز مي بايست مورد توجه قرار گيرد. در بين روش هايموجود براي سنجش شرايط آسايش و راحتي انسان، در اين پژوهش از شاخص هاي زيست اقليمي بيكر، ماهاني، دماي مؤثر،TCI، اولگي، فشار عصبي، سختي هوا، ترجونگ، SET, PET, PMV، اوانز، گیونی و MEMI استفاده گرديد. در اين مطالعه ملاك هاي قضاوت براي انتخاب شاخص هاي اقليمي مناسب براي سنجش آسايش در مناطق تحت حفاظت برايزونهاي توسعه پذير، رتبه هاي كسب شده در حوضه تصميم گيري (فعاليت كشاورزي و دامپروري، گردشگري و سكونت)، نوعايستگاه هاي هواشناسي (سينوپتيك و كليماتولوژي)، تعداد پارامترهاي مورد نياز براي محاسبه هر شاخص و وجود يا عدم وجودمحدوديت براي محاسبه هر شاخص مي باشد. در همين راستا براي نمره دهي حوضه هاي تصميم گيري، شاخص هاي اقليمي كهدر هر سه حوضه فعاليت، سكونت و گردشگري كارايي دارند، با داده هاي كليماتولوژي قابل محاسبه هستند، به تعدادپارامترهاي كمتري براي محاسبه نيازمند ميباشند و فاقد محدوديت هستند بالاترين نمره را كسب ميكنند. با توجه به موارد ذكرشده شاخص های NET و SET داراي بالاترين رتبه هستند. در رده بعدي شاخص هاي PMV, PET, MEMI، فشار عصبي، ماهاني، اوانز و اولگي قراردارند و در نهايت روشهاي ترجونگ و HCI داراي پايين ترين رتبه مي باشند.

کلیدواژه ها:

زون بندی ، مناطق تحت حفاظت ، آسایش اقلیم ، شاخص آسایش