تجلی آب در اشعار رمانتیک سهراب سپهری

سهراب سپهری، شاعر و نقاش ایرانی است که اشعارش از لحاظ لحن و جلوه های طبیعی، همچون تابلو نقاشیاست. رودِ جاری، چشمه، کوزه، مرداب، گرداب، د ریا و ... از متعلقات آب است که در شعر سهراب، جلب توجه میکنند. این کاربرد چشم گیر، تا حدود زیادی تحت تأثیر مکتب ادبی رمانتیک است. موضوع اصلی مکتب رمانتیک،اعتقاد به ارزش تجربه فردی است. در یک جمع بند ی کلی ویژگی ها و مضمون های شاخص این سبک از این قبیل اند:بازگشت به طبیعت و عشق به منظر ه های بکر طبیعی، دلتنگی برای گذشته، مخالفت با خرد، عواطف و خیال پردا زیو تکیه بر ضمیر ناخودآگاه (درونگری)، اشتیاق پر شور به نیروهای لگام گسیخته، تمایل شدید به آزادی. سپهری،تحت تأثیر مکتب ادبی رمانتیک، در پی یافتن راه حلی برای رهایی انسان از دغدغه های فرد ی و جمعی است و دراین راستا، آب نقشی کلید ی دارد. او در عالَم شعر، بر بیکرانه دریا، عازم شهری است که دنیای دلخواه شاعر است.سرچشمه ی رود، را سرآغاز همه پا کی ها می داند. چشمه ، شط و جویبار، تداعی گر گذشته ی شیرین شاعر است کههمواره، در آرزوی بازگشت به آن است. همچنین قداست اسطورهای آب در اشعار سهراب سپهر ی را می توان درتوجه او به مکاتب عرفانی مشرق جستجو کرد. در این پژوهش کوشیده ایم نقش آب را در اشعار رمانتیک سپهریبررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

سهراب سپهری ، آب ، رمانتیک ، گریز و سیاحت ، نوستالژی