سنجش میزان تاب آوری کالبدی جوامع در برابر سیل (نمونه موردی شهرستان فریدونکنار)

رویارویی با بحران های محیط شهری یکی از موضوعاتی است که بیشتر شهرها با آن روبرو هستند. در این راستا، سیلاب خطری است که مردم بسیاری از کشورها با آن مواجه بوده و در کل سیطره جهان بعنوان یکی از شدیدترین بلاها در میان 15 نوع از بلایای طبیعی شناخته شده است. فشار جمعیت و فقدان زمینه های کشاورزی باعث حرکت جمعیت انسانی بسوی دشتهای سیلابی گردید که این عامل باعث تشدید سیلابها و اثرات مخرب آنها گردیده است. اما امروزه با توجه به اثرات مخرب سیلابها بر جوامع بشری، در حالی روشهای ساختاری حفاظت در مقابل سیلاب، مانند سیل بندها و دیگر روشهای مدیریت و کنترل سیلاب می توانند مؤثر باشند، که ظرفیت طراحی این سازه ها زیاد باشد. اما وقتی که این سازه ها دچار گسیختگی و شکستگی می شوند، همواره یک ریسک باقیمانده وجود دارد. با توجه به گسترش بحرانهای شهرسازی در کلانشهرهای ایران ارتقای تاب آوری شهری اهمیت دوچندان یافته است . تشدید مسائل و مشکلات بافتهای ناکارآمد شهری در این بافت ها موجب شده ارتقای تاب آوری شهری به عنوان یکی از اهداف کلان بازآفرینی شهری پایدار مطرح شود. روش انجام تحقیق در این مطالعه ، توصیفی- تحلیلی و میدانی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد شهر فریدونکنار از از نظر تاب آوری کالبدی در مقابل سیلاب در سطح پایینی قرار دارد.

کلیدواژه ها:

سنجش میزان ، جوامع شهری ، سیلاب ، بحرانهای محیط شهری