مصالح مدرن در زمینه ای با بافت سنتی و تاریخی و تاثیر آن بر حس تعلق به مکان با رویکرد پدیدارشناسانه (نمونه موردی: المان سایبان در دانشگاه هنر اسلامی تبریز)

امروزه خیلی به ندرت پیش می آید که کسی با دیدن یک بنایی با ابهت و با فناوری خاص؛ به فکر و تامل از لحاظ حسی فرو رود و باعث برانگیخته شدن احساساتش شود ولی در صورتیکه تقریباً هر بنای قدیمی و حتی محقر در روستایی دور افتاده باعث ایحاد یک حس آشنا و لذت بخش می شود، می توان گفت که مصالح طبیعی که در بافت قدیمی استفاده شده اند، اجازه نفوذ به سطوحشان را می دهند چرا که از خود ما هستند ما از خاکیم و به خاک باز می گردیم سن، تاریخ و نیز داستان پیدایش و کاربردشان توسط بشر را بیان می کنند اما مصالح امروزی (مدرن) سطوح سرکش خود را بدون انتقال چیزی از ماهیت و سنشان به چشم عرضه می کنند. هدف از این تحقیق رسیدن به پرسش هایی هست که در مورد مسائلی که باعث تحت تاثیر قرار گرفتن حس مکان در بافت های قدیمی با اضافه شدن یک المان مدرش به آن می شود و برای نمونه موردی سایبان (فلزی) الحاقی در محوطه دانشگاه هنر تبریز را با تحلیل و بررسی مصاحبه آزادی که توسط دانشجویان در مقاطع مختلف و بصورت تصادفی انتخاب شده اند با رویکرد پدیدارشناسانه و به روش کیفی مورد بررسی قرار خواهیم داد در این میان می توان با فرض استفاده متناسب و درست مصالح مدرن در بافت قدیمی این اثرات مخرب را کمرنگ تر کرد.

کلیدواژه ها:

حس مکان ، مصالح مدرن ، مصالح بومی ، پدیدارشناسی