چارچوب طراحی معماری ساختمان های صفر انرژی؛ با تمرکز بر سلول های فتوولتائیک

روند روبه رشد جمعیت، کاربرد فراگیر انرژی و کمبود منابع آن در کنار نگرانی های زیست محیطی، ضرورت استفاده از انرژی های نو و تجدیدپذیر را در تمام جوامع بشری ایجاب نموده است. از آنجایی که تابش انرژی خورشیدی، اساس فتوسنتز و شالوده منابع تجدیدپذیر است؛ استفاده از آن به وسیله ی سلول های فتوولتائیک که یکی از روش های پاک و بدون آلودگی است؛ نقش مهمی در کاهش تقاضای برق و گازهای گلخانه ای خواهد داشت. در این راستا "ساختمان یکپارچه با فتوولتائیک"- استفاده از فضای نما و بام با یک ترکیب رضایتبخش به لحاظ زیبایی شناسی- از راهکارهای مناسب و مطرح برای تولید انرژی در علوم ساختمان است؛ که در این رویکرد، پنل های فتوولتائیک به عنوان مصالح ساختمانی و بخشی از پوسته ی خارجی ساختمان در فرآیند طراحی معماری در نظر گرفته می شوند. متأسفانه علیرغم وجود امکانات تولید و ساخت، دانش فنی و از همه مهمتر پتانسیل بالای انرژی خورشیدی در ایران، هنوز کاربرد سلول های فتوولتائیک در ساختمان بصورت پیوسته رواج نیافته است. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی چارچوب معماری، در طراحی ساختمان هاییکپارچه با فتوولتائیک با رویکردی توصیفی- تحلیلی، ضمن بررسی ساختمان های صفر انرژی با تمرکز بر سلول های فتوولتائیک، به دنبال شناخت معیارهای معمارانه استفاده از این سلول ها می باشد تا ضمن تأمین برق مصرفی، توجه به رویکردهای زیبایی شناسانه و معمارانه نیز داشته باشد. نتایج حاصل از مطالعات انجام گرفته، حاکی از آناست که توجه به جهت، شیب سلول های فتوولتائیک، سایه اندازی و فرم ساختمان و.. می تواند تأثیر به سزایی بر عملکرد این سلول ها داشته باشد، همچنین ترکیب سیستم های فتوولتائیک با ساختمان نیازمند همکاری بین رشته ای مختصصان مختلف معماری و دیگر رشته های مهندسی از ابتدای فرآیند طراحی است.

کلیدواژه ها:

سلول فتوولتائیک ، صفرانرژی ، طراحی معماری ، معماری پایدار