نگاهی به مفهوم و رویکرد گونه شناسی مجتمع های مسکونی

مسکن شهری را می توان به طور کلی به دو الگوی تک خانواری و آپارتمانی تقسیم کرد. آپارتمان ها را می توان به دو گروه اصلی تقسیم نمود که در آن، ساختمان های متعارف یا کوتاه مرتبه تا 8 طبقه، و بیش از آن بلند مرتبه یا برج نامیده می شوند. مجتمع های مسکونی را نیز می توان شامل تعدادی بلوک ساختمانی در نظر گرفت که می تواند شامل گونه های مختلف میکن (تک خانواری، آپارتمان های کوتاه و بلند مرتبه) باشد. مجتمع های مسکونی آپارتمانی دارای ابعاد مختلفی هستند و می توان اصول و معیارهای برنامه ریزی آن ها جهت نیل به محیط های مطلوب مسکونی تدوین گردند. برخی از مهم تین این ابعاد عبارتند از: نظام حمل و نقل و دسترسی، ابعاد کالبدی مجتمع های مسکونی، ابعاد مربوطه به سیمای شهری، ابعاد زیست محیطی، دسترسی به خدمات، تسهیلات و کاربری های مهم شهری، ابعاد اجتماعی و فرهنگی مجتمع های آپارتمانی، لذا جهت پاسخگو بودن مجتمع های مسکونی به نیازهای ساکنین باید دستورالعمل هایی به صورت عام و خاص به کار برد تا مجموعه های مسکونی جدید پاسخگوی دامنه متنوع تری از گروه های با شیوه های متفاوت زندگی در شهرهای مختلف کشور باشند. تنها توجه به تنوع عوامل انسانی مؤثر و تحقیق در سنت سکونت مردم در شهرهای مختلف می توان به روشن شدن یافته های و تدوین الگوهای مسکن یاری رساند.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، مسکن ، گونه شناسی ، رویکرد