بررسی ساختار نی های بومی در راستای افزایش بهره وری از مصالح نوین بیونیک (نمونه موردی شهر آستارا)

معماری بیونیک رویکرد متفاوت و تازه ای در معماری معاصر می باشد که از راه حل های مناسب طبیعت برای پاسخ به سوالات دانشمندان به مشکلات انسان به خصوص، صنعت ساختمان بهره می جوید. برای حل معضلات استخراج بیش از حد مصالح نوین از محیط زیست که از عوامل ایجاد کننده مشکلات در صنعت ساختمان و معماری است از جستجو و رجوع به راه حل بهینه سازی استفاده صحیح از مصالح در طبیعت می پردازد. زمینه رشد و پرورش نی در سواحل جنوبی دریای خزر در دو استان مازندران و به ویژه گیلان و حتی در نواحی حاشیه رودخانه ای و باتلاقی جنوب و غرب کشور امکان پذیر است زیرا که در روستای لیاستان لاهیجان از نی برای سبد بافی و تولید صنایع دستی استفاده می کنند، بامبو به عنوان گیاهی که در تمام مراحل اجرای معماری ساختمان می تواند دخیل باشد از جمله در بحص سازه به عنوان جایگزین میلگرد، در پوسته سازی، طراحی داخلی، تولید ورق های چوبی و روکش های بامبو به عنوان عایق حرارتی و صوتی نیز مورد استفاده قرار می گیرد و از آنجایی که ساختار نی مشابه بامبو می باشد می تواند با استفاده از این گیاه در معماری به توسعه معماری سبز و پایدار ارتقاء بخشید .

کلیدواژه ها:

بیونیک نی بامبو ساختار داخلی ، مصالح نو