بررسی تطبیقی طبیعت و جلوه های آن در شعر ابراهیم ناجی و فریدون مشیری

در ادبیات عربی و فارسی طبیعت موجودي زنده و داراي ادراك است که براساس ذوق، اندیشه و محیط زندگی شاعر همراز او می گردد. در همین راستا یکی از مهم ترین شاخصه هاي شعر رمانتیک، توصیف طبیعت و جلوه پدیده هاي آن با تعبیرها و نگاره هاي بکر مایه گرفته از عنصر خیال است؛ از اینرو آفرینش تصاویر شعري از آفریدگان پهنه ي هستی و آمیزش آن با حالات و عواطف انسانی در شعر شاعران رمانتیسم، امري درخور تحسین و بررسی است. ابراهیم ناجی شاعر مصري و فریدون مشیري شاعر ایرانی، از نمایندگان بلامنازع رمانتیسم ادبی در مشرق زمینند که در شعر خویش به طبیعت گرایی و طبیعت ستایی توجه ویژه داشته و باهنرمندي تمام توانستند با پناه بردن به دامان طبیعت، در بحبوبه ي شرایط نابسامان اجتماعی، تابلوهاي بی نظیري را به گنجینه ي ادبیات رمانتیسم اضافه نمایند. بررسی تطبیقی مضمون طبیعت در شعر ایندو شاعر می تواند، ما را در شناخت دیدگاه هاي رمانتیکی آنها و به تبع آن اشترکات دو ادب عربی و فارسی در اندیشه هاي مربوط به رمانتیسم یاري نماید. در این راستا، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، درپی بررسی جلوه هاي طبیعت و پیوند ناگسستنی آن با عنصر خیال و احساس، در شعر دوشاعر است و از ره آورد آن به این مهم دست یافته که هردوي آنان با بهره گیري از ذهن خلاق، تخیل شاعرانه و احساس بی پیرانه خویش، توانسته اند نابترین تصاویر طبیعت را در بکرترین و جزئی ترین مظاهرآن همچون دریا، باران، کوه، جنگل، آبشار، شب، ماه و فصل هاي آن به تصویر کشند و آنرا چون همدمی صبور براي بیان احساسات خویش به خدمت گیرند.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، طبیعت ، شعر ، ابراهیم ناجی ، فریدون مشیری.