تجلی پیمایش انسان در حال فراغت در معماری باغات شیراز و چگونگی انطباق و بهره وری از آن جهت اتخاذ الگو در دوران آینده

پیمایش انسان در حال فراغت از مفاهیم بین رشته ای جامعه شناسی و معماری می باشد که معماران ایران زمین ازسال های دور تاکنون تلاش کرده اند آن را در آثار معماری خود بکار گیرند. بوجودآمدن گرایش های جدید در معماریباعث شده توجه به این مفهوم در معماری معاصر نیز امتداد داشته باشد.که طبعا در این زمینه معماری باغات هم از اینامر مستثنی نبوده است.این مقاله که منتج از پژوهشی با این عنوان است به چگونگی بازشناسی ویژگی های عام، خاص و معنایی این مفهومجهت رسیدن به هدف موضوع (فرضیه) تدوین گردیده است. پرسش کلیدی آن است که پیمایش انسان در حال فراغتدارای چه ویژگی ها و مشخصه هایی می باشد و جلوه گری بصری آن در معماری تاریخی و معاصر شیراز چگونه بودهاست؟ و در آینده چگونه باید باشد؟برای پاسخگویی به این پرسش از روش مورد پژوهی در باغات شیراز با استفاده از ابزار گردآوری اطلاعات و مصاحبهاستفاده گردیده، همچنین با توجه به تفاوت وجوه این مهم در معماری تاریخی باغات با وضعیت موجود شهر شیراز ازطریق مطالعات مربوط به مولفه های جدید این پیمایش همچون سبک زندگی و الگوی فراغت استخراج تا نهایتا با توجهبه معیارهای کاربردی و جلوه گری آنها در معماری فرضیه و نظریه جدیدی جهت تجلی انسان در حال فراغت در قالبمتناسب با تغییرات قابل اعتنا و متفاوت با گذشته ارائه شود بطوری که نوعی پیوستگی با گذشته معماری باغات داشته اما حال هم باشد.

کلیدواژه ها:

پیمایش با مفهوم سنجیدن ، مسافت طی شده ، حرکت ، الگوی فراغت ، سبک زندگی