ضرورت مدیریت بهینه بر منابع آب سطحی حوضه آبخیز زاینده رود

از جمله موارد مؤثر در توسعه جامع یک منطقه تأمین منابع آب و مدیریت مناسب منابع آب می باشد.رشد جمعیت و تأمین مواد غذائی برای آن ایجاب می کند که ضمن اصلاح مدیریت سنتی برای افزایش بهره وری از منابع، دستیابی به توسعه پایدار که استمرار بهره برداری از منابع را برای نسل های آینده رقم می زند نیز در دستور کار قرار گیرد.دستیابی به این توسعه بدون در نظر گرفتن توسعه آب اگر ممکن نباشد بسیار مشکل خواهد بود.حوضه زاینده رود با مساحت 41500 کیلومتر مربع دارای 7 زیر حوضه و 20 واحد هیدرولوژیک می باشد. در این حوضه آبریز از کل نزولات جوی فقط قسمتی وارد جریانات رودخانه ای شده و بقیه به صورت مختلف از دسترس خارج می گردد. مهمترین جریان سطحی این حوضه ، رودخانه زاینده رود بطول 403 کیلومتر است که از دامنه های شرق زاگرس سرچشمه گرفته و پس از زهکش نمودن حوضه آبخیز به تالاب گاوخونی وارد می شود.در این مقاله سعی شده به بررسی شبکه منابع آب سطحی حوضه در قسمت بالا دست و پائین دست پرداخته شود و در نهایت با توجه به مشکلات و نقایص موجود در مورد مدیریت بهینه منابع آب در این حوضه و مشکلات مربوط به سیستم های زهکشی و همچنین پدیده مخرب سیلاب ،به منظور جلوگیری از انحراف آب در بالادست و توسعه مناطق در پائین دست سد زاینده رود راهکارهای مناسب با شرایط منطقه ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

حوضه زاینده رود ، مدیریت بهینه ، هیدرولوژی